“It al ends!”
Met deze drie woorden werd je de afgelopen weken doodgegooid. Overal hingen posters, banners en flyers met daarop een duistere versie van de tovenaarsleerling, die we bijna niet meer zouden herkennen. 12 juli was het dan eindelijk zo ver. De ontknoping van magische serie die ons allemaal tien jaar lang in zijn macht had.
Het is half 3 ’s nachts als ik de zaal verlaat. Als echte die hard potterfan ben ik natuurlijk naar de middernachtvoorstelling geweest. Ondanks het tijdstip wil ik niets liever dan de zaal terug in te lopen en de film meteen nog eens te kijken. Het is raar als ik vanuit de bioscoop de koude nacht in loop en het besef dat ik zojuist meer dan tien jaar heb afgesloten dringt nog niet helemaal door.
Want laten we wel wezen, dat is het gewoon. Een afsluiting van een serie die mijn hele jeugd door geduurd heeft. Toen het laatste boek uitkwam hadden we in ieder geval nog de films om naar uit te kijken. Nu is het dan echt op.
Het was aan regisseur David Yates om dit tijdsperk af te sluiten en er hing dus veel af van deze 150 minuten. Zoals vaker gebleken heeft het einde een enorme invloed op de hele serie. Als het einde slecht is, kan de hele serie minder worden. Gelukkig levert Yates een waardige afsluiting, en meer.
We beginnen waar deel 1 ophoudt. Voldemort heeft the Elderwand, Dobby is overleden en begraven en overal hangt de spanning van een eindstrijd die iedereen aan voelt komen.
Maar voor het zover is, moeten er eerst nog wat Horcruxes gevonden en vernietigd worden. Daarvoor gaan we terug naar Gringrotts, de tovenaarsbank die we sinds de eerste film niet meer gezien hebben. Een snelle scène met vermommingen, trucages, draken en ingewikkelde spreuken leveren een voorproefje van de actie die gaat komen. Want eigenlijk begint de film pas echt als Harry, Ron en Hermoine het kasteel weer betreden. Het voelt als thuiskomen als de helden eindelijk weer op school zijn. Een film lang hebben we niks van Hogwarts gezien en dat mis je toch.
Veel tijd voor een reünie is er helaas niet. Harry’s aanwezigheid blijft niet lang onopgemerkt en in no-time staat the Dark Lord voor de poorten, klaar om aan te vallen.
Het gevecht dat dan begint is lastig te beschrijven en iedere keer als ik denk de woorden ervoor te hebben gevonden, schieten ze toch te kort. Alles wordt uit de kast gehaald om het kasteel te verdedigen. Standbeelden, spreuken en schilden, niets is teveel.
De strijd barst al los, terwijl Harry, Ron en Hermoine nog bezig zijn met de horcruxes te vinden en vernietigen, dus alle ogen zijn gericht op de leraren en leerlingen van Hogwarts om zoveel mogelijk tijd te rekken. Dit geeft een paar mensen de kans om te laten zien wat ze in huis hebben. Neville Longbottom lijkt lang niet zo sullig te zijn als altijd gedacht werd. En wie had gedacht dat Professor McGonagoll zo badass kon zijn en toch ook nog een gevoel voor humor kon bewaren.
Niet alleen de fictieve personages, maar ook de cast en crew haalt alles uit de kast om dit laatste deel zo goed mogelijk te maken en dat is te merken.
Vol overgave sluit iedereen de reeks die voor ons allemaal zoveel betekent heeft af. Dat maakt deze film ook zo geweldig. Niet de effecten, niet het verhaal. Natuurlijk dat heeft er allemaal mee te maken, maar het feit dat iedereen 100% geeft, maakt het tot het meesterwerk dat het is.
Of je nou bent begonnen met de boeken, of met de films. Of je vanaf het begin erbij bent, of dat je halverwege bent ingestroomd. Niemand kan teleurgesteld worden door deze film. Niet voor niets heeft hij alle records al verbroken.
Terwijl ik in het donker naar mijn fiets loop, merk ik dat mijn potterbehoeftes nog niet vervuld zijn. Dus neem me ik me dan en daar voor gewoon de volgende week nog eens te gaan en wie weet daarna nog eens. Voor nu in ieder geval: Mischief Managed!
