Referenties, easter eggs en verborgen grappen. Films zitten er vol mee en ik kan er geen genoeg van krijgen. Het heef verschillende effecten op mensen en ik hou ervan als films effect op mij (en anderen ook wel hoor, zo sociaal ben ik wel). Ik bedoel films zijn toch het beste als ze een indruk achterlaten en een bepaald effect hebben. Het fenomeen wat vandaag op het programma staat zorgt over het algemeen voor een humoristisch effect en naast een schokkend effect is dat denk ik toch wel mijn lievelingseffect. Al moet ik oppassen met wat ik mijn lievelings iets noem, want ik ben wel zo wisselvallig dat het morgen iets compleet anders is.
Maar ik zal even toelichten watvoor effecten zoal worden losgeweekt.
In eerste instantie zorgt het voor een soort cirkelroute, een verbinding tussen films. Film A verwijst naar film B, waarin weer een een referentie naar film C in zit, die op zijn beurt weer verwijst naar film A: cirkel.
En wij mensen houden nou eenmaal van cirkels (dieren waarschijnklijk ook maar die zijn zich er niet van bewust, maar om dat uit te gaan leggen moet ik weer filosofisch voor gaan zitten doen en eerlijk gezegd ben ik daar nu wat moe voor), want dat betekent dat we niet van de lijn kunnen vallen en dat we altijd wel weer ergens zullen uitkomen.
Nou is dit het punt waar ik eigenlijk een voorbeeld wilde noemen, maar guess what, de cirkel is meer een wirwar aan draden en iets te ingewikkeld uit te leggen.
Het tweede effect wat er vaak uit voort komt een soort verbondenheid met de crew. Meestal zijn deze grappen zogenaamde 'inside jokes' waar iedereen op de werkvloer dubbel om heeft gelegen. Als jij daar vervolgens over kunt mee lachen zorgt dat voor een bepaalde band die zich vormt. Oke de band is wel eenrichtingsverkeer, maar er is toch een band. Ik bedoel maar, je lacht om dezelfde grap. En de meeste inside jokes worden door buitenstaanders niet gesnapt. Als jij die wel snapt betekent dat dat jij geen buitenstaander bent. Band band band.
Hier kan ik wel een voorbeeld van noemen, twee soorten zelfs, dus dat maakt het gebrek aan bovenstaan voorbeeld weer goed.
De eerste soort zijn de inside jokes die verborgen zitten in de film en die dus door producers, regisseurs, acteurs en schrijvers zijn gemaakt. Zoals bijvoorbeeld in 12 monkeys. In de scène dat James en Kathryn in de bioscoop zitten en zich al aan het afvragen zijn of het nou allemaal echt is of dat ze gek aan het worden zijn, zie je, voor de goede observeerders, op de voorgevel van de bioscoop een aankondiging staan voor de film Psycho. Een referentie naar de theorieën van James en Kathryn of een link tussen de twee films. Aangezien beide films verder niks met elkaar gemeen hebben, ga ik voor de eerste uitleg. Wanneer die subtiele grap je opvalt is het net of je naast de regisseur staat mee te lachen.
De tweede soort is het beste te vormen met de serie Gilmore Girls. Die serie staat namelijk vol van referenties en die referenties worden gebruikt om grappen te maken. Meer dan de helft van de referenties snap je niet eens en die zijn dan ook minder grappig. Onwijs grappig zijn diegene die je wel snapt en dan heb je opeens het gevoel alsof je in Stars Hollow naast Lorelai en Rory staat mee te lachen.
Het effect van die referenties zijn dan zo groot dat het je kan meevoeren naar een fictieve wereld, that's some strong shit.
Het derde effect is een effect dat eigenlijk altijd wel voorkomt en dan ik combinatie met een van de bovenstaande, of allebei, maar deze sowieso en maar goed ook, want ik vind deze het leukst.
Ik noem het het 'Heey wacht..... ooh hahahaha-effect'.
Hoewel het vrij voor zich spreekt zal ik het nog even uitleggen.
Je kijkt een film, ziet iets dat je opvalt omdat je het eerder hebt gezien of omdat het niet helemaal past in de context, dus je denkt: heey wacht.
Dan gaan je hersens in volle toeren draaien (en bij de een duurt dat wat langer dan de ander) en na een korte (of lange) pauze realiseer je waarom het je zo opviel: oooooooooooooooooooh..
En dan begin je te lachen, samen met de regisseurs, acteurs, schrijvers en andere mensen die hebben gewerkt aan de film/aflevering of samen met de fictieve personages. Hoe dan ook je wordt even opgetilt van je bank en meegenomen naar een andere wereld. Een magische wereld waar geen oorlog bestaat, geen honger en geen tentamens, alleen maar mensen van over de hele wereld die allemaal bij één zijn, omdat ze allemaal lachen om dezelfde inside joke.
Oh en voor ik het vergeet:
Happy Thanksgiving everybody!
donderdag 25 november 2010
zondag 21 november 2010
An epic final - part I
491 dagen..
491 dagen zaten er tussen de dag dat ik Harry Potter and the Halfblood Prince zag en Harry Potter and the Deathly Hollows part 1. In de tussentijd hebben wij in Nederland een nieuw kabinet, is er in Florida een Harry Potter theme park geopend en hebben de acteurs al afscheid genomen van de serie. Voor ons fans is het echter nog niet afgelopen, want het einde van het eerste deel laat ons hunkerend achter, wachtend en hopend naar een snel verloop van de komende dagen naar junli.
Ik zou graag willen zeggen dat ik die 491 iedere dag heb uitgekeken naar deze film, maar goed ik heb natuurlijk wel wat anders aan mijn hoofd, maar de afgelopen twee weken hoopten de verwachtingen zich toch steeds verder op. Dat is gevaarlijk om twee redenen; ten eerste wordt mijn omgeving gek van mij, want ik ga helemaal hyperen en wordt overenthousiast en praat nergens anders meer over, ten tweede wordt het steeds moeilijker voor David Yates en co om aan die verwachtingen te voldoen.
Gelukkig mag ik gerust zeggen dat het ze wel is gelukt.
Vanaf de eerste minuut zitten er al meteen aanpassingen in de film en wordt het toch weer duidelijk dat ze het boek meer hebben losgelaten. In het vorige deel leidde dat tot ontevreden reacties, in deze film juist niet.
Toegevoegd aan het begin is dat we niet alleen zien hoe Harry zich voorbereid op de lange reis die ze op het punt staan te gaan maken, maar ook Ron en vooral Hermoine. We hebben wel kunnen lezen hoe Hermoine het geheugen van haar ouders heeft gewist, zodat ze helemaal niet meer weten dat ze een dochter hebben en haar dus niet zullen gaan zoeken, maar om te zien hoe ze daadwerkelijk haar toverstaf optilt en hoe al haar gedaantes uit de foto's in de kamer verdwijnen is toch weer heel anders.
Er was maar één moment dat ik boos was op de makers en dat was toen duidelijk werd dat we het afscheid tussen Harry en the Dursleys niet te zien zouden krijgen, maar verderop in de film werd het weer goedgemaakt met andere toegevoegde scènes met ook daadwerkelijk toegevoegde waarde.
Het moment waarop Harry Hermoine ten dans vraagt, zonder enige bij bedoelingen, gewoon om de spanning snijdende sfeer wat op te lichten en een lach op haar gezicht te krijgen, was vermakelijk en ontroerend. Op dat moment was zo overduidelijk dat er niet meer geacteerd werd, maar dat de vriendschap die de afgelopen tien jaar is ontstaan echt is.
De reacties waarmee de zaal Dobby weer ontving in hun harten was, zoals wij boeklezers weten, gedoemd om uit te monden in teleurstelling. Omdat Dobby een tragisch einde vindt aan het einde van de film, was het geweldig om toch nog een leuke en grappige scène met hem te zijn, waarmee een beetje wordt goedgemaakt dat ze hem in deel 4 en deel 6 hebben geschrapt.
Verder nog dingen die even gezegd moeten worden:
Helena Bonham Carter was weet ontzettend goed. Ieder keer vind ik het toch jammer dat ze geen grotere rol heeft, maar de kleine momenten die we met haar hebben zijn altijd helemaal geweldig.
Michael Gambon heeft zichzelf overtroffen deze film. Ik bedoel je zou maar zo stil moeten liggen terwijl The Dark Lord je toverstaf jat.
Umbridge is misschien wel de engste lerares in de geschiedenis van boeken en films, maar zo ontzettend gaaf om naar te kijken.
Geweldig hoe Harry nog één keer in zijn bezemkast ging kijken. Ik was het bijna vergeten, maar hetzelfde jongetje dat daar met romeinse soldaatjes speelden gaat nu de grootste tovenaar allertijden vermoorden.
Het komt er eigenlijk een beetje op neer dat de het lijkt alsof de makers voor het eerst geleerd hebben wat belangrijk is in de boeken en wat minder. Niet dat ik de eerdere films nu aan het afkraken ben, maar op sommige momenten vroeg ik me toch af of de beslissing die werd genomen wel de beste was voor het verhaal. Een gevoel dat ik bij deze twee en een half uur niet in mij opkwam. Ze hebben het wel voor elkaar gekregen om andere gevoelens los te weken. Er viel wat te lachen (vooral Ron zorgde voor de nodige humoristische momenten die de sfeer iets luchtiger maakten), wat te huilen (Dobby natuurlijk), wat nagels te bijten (achtervolgingsscènes door Londen, het ministerie van toverkunst en bosrijke omgevingen maakten het toch wel even spannend) en zelfs te schrikken (het is helemaal niet eerlijk, ik ben al bang voor slangen, laten ze er een helemaal naar het uiteinde van het scherm springen, dan schrik ik ja.)
De film had dus alles wat ik er van had kunnen verwachten en zelfs meer. Als ze dit volhouden tot in de volgende film belooft dat een hoop goeds. De serie verdient een waardige aflsuiter en voor de eerste helft is dat gelukt. Nu is het rust. Tijd om even wat drinken te pakken, naar de wc te gaan en in mijn geval mijn eerste (en tweede en derde) tentamens te gaan halen en over 236 dagen zitten we weer allemaal klaar voor de tweede helft.
491 dagen zaten er tussen de dag dat ik Harry Potter and the Halfblood Prince zag en Harry Potter and the Deathly Hollows part 1. In de tussentijd hebben wij in Nederland een nieuw kabinet, is er in Florida een Harry Potter theme park geopend en hebben de acteurs al afscheid genomen van de serie. Voor ons fans is het echter nog niet afgelopen, want het einde van het eerste deel laat ons hunkerend achter, wachtend en hopend naar een snel verloop van de komende dagen naar junli.
Ik zou graag willen zeggen dat ik die 491 iedere dag heb uitgekeken naar deze film, maar goed ik heb natuurlijk wel wat anders aan mijn hoofd, maar de afgelopen twee weken hoopten de verwachtingen zich toch steeds verder op. Dat is gevaarlijk om twee redenen; ten eerste wordt mijn omgeving gek van mij, want ik ga helemaal hyperen en wordt overenthousiast en praat nergens anders meer over, ten tweede wordt het steeds moeilijker voor David Yates en co om aan die verwachtingen te voldoen.
Gelukkig mag ik gerust zeggen dat het ze wel is gelukt.
Vanaf de eerste minuut zitten er al meteen aanpassingen in de film en wordt het toch weer duidelijk dat ze het boek meer hebben losgelaten. In het vorige deel leidde dat tot ontevreden reacties, in deze film juist niet.
Toegevoegd aan het begin is dat we niet alleen zien hoe Harry zich voorbereid op de lange reis die ze op het punt staan te gaan maken, maar ook Ron en vooral Hermoine. We hebben wel kunnen lezen hoe Hermoine het geheugen van haar ouders heeft gewist, zodat ze helemaal niet meer weten dat ze een dochter hebben en haar dus niet zullen gaan zoeken, maar om te zien hoe ze daadwerkelijk haar toverstaf optilt en hoe al haar gedaantes uit de foto's in de kamer verdwijnen is toch weer heel anders.
Er was maar één moment dat ik boos was op de makers en dat was toen duidelijk werd dat we het afscheid tussen Harry en the Dursleys niet te zien zouden krijgen, maar verderop in de film werd het weer goedgemaakt met andere toegevoegde scènes met ook daadwerkelijk toegevoegde waarde.
Het moment waarop Harry Hermoine ten dans vraagt, zonder enige bij bedoelingen, gewoon om de spanning snijdende sfeer wat op te lichten en een lach op haar gezicht te krijgen, was vermakelijk en ontroerend. Op dat moment was zo overduidelijk dat er niet meer geacteerd werd, maar dat de vriendschap die de afgelopen tien jaar is ontstaan echt is.
De reacties waarmee de zaal Dobby weer ontving in hun harten was, zoals wij boeklezers weten, gedoemd om uit te monden in teleurstelling. Omdat Dobby een tragisch einde vindt aan het einde van de film, was het geweldig om toch nog een leuke en grappige scène met hem te zijn, waarmee een beetje wordt goedgemaakt dat ze hem in deel 4 en deel 6 hebben geschrapt.
Verder nog dingen die even gezegd moeten worden:
Helena Bonham Carter was weet ontzettend goed. Ieder keer vind ik het toch jammer dat ze geen grotere rol heeft, maar de kleine momenten die we met haar hebben zijn altijd helemaal geweldig.
Michael Gambon heeft zichzelf overtroffen deze film. Ik bedoel je zou maar zo stil moeten liggen terwijl The Dark Lord je toverstaf jat.
Umbridge is misschien wel de engste lerares in de geschiedenis van boeken en films, maar zo ontzettend gaaf om naar te kijken.
Geweldig hoe Harry nog één keer in zijn bezemkast ging kijken. Ik was het bijna vergeten, maar hetzelfde jongetje dat daar met romeinse soldaatjes speelden gaat nu de grootste tovenaar allertijden vermoorden.
Het komt er eigenlijk een beetje op neer dat de het lijkt alsof de makers voor het eerst geleerd hebben wat belangrijk is in de boeken en wat minder. Niet dat ik de eerdere films nu aan het afkraken ben, maar op sommige momenten vroeg ik me toch af of de beslissing die werd genomen wel de beste was voor het verhaal. Een gevoel dat ik bij deze twee en een half uur niet in mij opkwam. Ze hebben het wel voor elkaar gekregen om andere gevoelens los te weken. Er viel wat te lachen (vooral Ron zorgde voor de nodige humoristische momenten die de sfeer iets luchtiger maakten), wat te huilen (Dobby natuurlijk), wat nagels te bijten (achtervolgingsscènes door Londen, het ministerie van toverkunst en bosrijke omgevingen maakten het toch wel even spannend) en zelfs te schrikken (het is helemaal niet eerlijk, ik ben al bang voor slangen, laten ze er een helemaal naar het uiteinde van het scherm springen, dan schrik ik ja.)
De film had dus alles wat ik er van had kunnen verwachten en zelfs meer. Als ze dit volhouden tot in de volgende film belooft dat een hoop goeds. De serie verdient een waardige aflsuiter en voor de eerste helft is dat gelukt. Nu is het rust. Tijd om even wat drinken te pakken, naar de wc te gaan en in mijn geval mijn eerste (en tweede en derde) tentamens te gaan halen en over 236 dagen zitten we weer allemaal klaar voor de tweede helft.
zaterdag 13 november 2010
A dish best surved cold
Het gebeurt niet vaak, maar op dagen als deze kan ik gewoon geen blije, leuke, everything happy film kijken. Dagen dat mijn wekker om 05.10 gevolgd wordt door getik op het darkraam als bevestiging van een voortdurende regenbui, een dag dat ik om 06.00 als zeik en dan ook zeiknat ben geregend, een dag dat ik mijn sokken kan uitvringen en er een heel afrikaans dorp mee voeren, een dag die bangladesh droog zou noemen, afijn zo'n dag dus.
Misschien is het lastig voor te stellen, maar ik word van zo'n dag een beetje chagerijnig. Vervelend voor mijn omgeving, maar net zo vervelend voor mij. Als ik dan iets niet kan uitstaan zijn het happily ever after films, niet beperkt tot sprookjes, maar ook romantische komedies, komedies en animatiefilms.
Films waar nooit iemand kletsnat regent, waar alles iedereen voor de wind gaat (terwijl ik om 05.45 met tegenwind op de fiets zit) en het grootste probleem is dat een persoon de ander niet zijn/haar bed in kan krijgen. BIG DEAL!!!!!
Films waar ik dan wel nog van kan genieten zijn de zo(door-mij)genaamde wraakfilms.
Dat zijn pas films waarin de hoofdpersoon echt wat moeilijk heeft doorstaan, als motief van wraakactie. Neem Kill Bill. Beatrix (sorry spoiler voor zij die de film nog moeten kijken) heeft het niet makkelijk gehad. Aangevallen op haar trouwdag, bijna doodervaring, vier jaar coma en als ze wakker wordt is ongeboren baby weg.
Neem Old Boy. Man wordt 15 jaar opgesloten in een één-kamer appartement zonder menselijk contact en als hij eindelijk wordt vrijgelaten krijgt hij van zijn persoonlijke villain de opdracht hem te gaan zoeken en wraak te gaan nemen.
Neem the bourne trilogy. Bourne wordt wakker zonder geheugen en wordt ook nog eens achtervolgd door de CIA. Als in de tweede film dan ook nog eens zijn vriendin wordt vermoord is het logisch dat hij achter de CIA aangaat.
Noem me evil maar ik haal daar iets van geruststelling uit op zo'n dag. Het bevestigd dat het nog zoveel rotter kan. Met het leven van die mensen vergeleken stelt een beetje regen geen zak meer voor. Ik kan me dan lekker inleven in hun frustratie en haal bevestiging uit het slagen van hun wraakacties, dat het met mij ook wel goed komt.
Daarnaast zijn dit soort dagen ook perfect voor de wraakfilms zit in het begin van Kill Bill. Die opent met: Revenge is dish best served cold.
Ik heb me nog nooit kouder gevoeld dan op de fiets met een natte spijkerbroek die met iedere keer dat je je knie optrekt langs je benen schuurt, regendruppels die zich via je haar en neus een weg banen naar je kin en twee plastic tasjes snijdend in je handen, een gevuld met inmiddels verregendde appelflappen en de ander met de eerder doorweekte sokken en schoenen die je uit ellende hebt moeten omwisselen omdat er simpelweg niet meer op te lopen viel.
Kouder dan dat wordt deze dish niet, dus laat die wraakfilms maar komen.
Shit, ben vanavond alleen met mijn zusje en met haar 15 levensjaren vind ze die films eng, dus ik zal me helaas moeten aanpassen. Dan maar vasthouden aan dit gevoel van kou tot morgen.
Misschien is het lastig voor te stellen, maar ik word van zo'n dag een beetje chagerijnig. Vervelend voor mijn omgeving, maar net zo vervelend voor mij. Als ik dan iets niet kan uitstaan zijn het happily ever after films, niet beperkt tot sprookjes, maar ook romantische komedies, komedies en animatiefilms.
Films waar nooit iemand kletsnat regent, waar alles iedereen voor de wind gaat (terwijl ik om 05.45 met tegenwind op de fiets zit) en het grootste probleem is dat een persoon de ander niet zijn/haar bed in kan krijgen. BIG DEAL!!!!!
Films waar ik dan wel nog van kan genieten zijn de zo(door-mij)genaamde wraakfilms.
Dat zijn pas films waarin de hoofdpersoon echt wat moeilijk heeft doorstaan, als motief van wraakactie. Neem Kill Bill. Beatrix (sorry spoiler voor zij die de film nog moeten kijken) heeft het niet makkelijk gehad. Aangevallen op haar trouwdag, bijna doodervaring, vier jaar coma en als ze wakker wordt is ongeboren baby weg.
Neem Old Boy. Man wordt 15 jaar opgesloten in een één-kamer appartement zonder menselijk contact en als hij eindelijk wordt vrijgelaten krijgt hij van zijn persoonlijke villain de opdracht hem te gaan zoeken en wraak te gaan nemen.
Neem the bourne trilogy. Bourne wordt wakker zonder geheugen en wordt ook nog eens achtervolgd door de CIA. Als in de tweede film dan ook nog eens zijn vriendin wordt vermoord is het logisch dat hij achter de CIA aangaat.
Noem me evil maar ik haal daar iets van geruststelling uit op zo'n dag. Het bevestigd dat het nog zoveel rotter kan. Met het leven van die mensen vergeleken stelt een beetje regen geen zak meer voor. Ik kan me dan lekker inleven in hun frustratie en haal bevestiging uit het slagen van hun wraakacties, dat het met mij ook wel goed komt.
Daarnaast zijn dit soort dagen ook perfect voor de wraakfilms zit in het begin van Kill Bill. Die opent met: Revenge is dish best served cold.
Ik heb me nog nooit kouder gevoeld dan op de fiets met een natte spijkerbroek die met iedere keer dat je je knie optrekt langs je benen schuurt, regendruppels die zich via je haar en neus een weg banen naar je kin en twee plastic tasjes snijdend in je handen, een gevuld met inmiddels verregendde appelflappen en de ander met de eerder doorweekte sokken en schoenen die je uit ellende hebt moeten omwisselen omdat er simpelweg niet meer op te lopen viel.
Kouder dan dat wordt deze dish niet, dus laat die wraakfilms maar komen.
Shit, ben vanavond alleen met mijn zusje en met haar 15 levensjaren vind ze die films eng, dus ik zal me helaas moeten aanpassen. Dan maar vasthouden aan dit gevoel van kou tot morgen.
dinsdag 9 november 2010
To be continued...
Vervolg, sequel, trilogy, quadrilogy, begrippen vaak in verband gebracht met uitmelken, commercieel en 'ze doen het alleen voor het geld (wat volgens mij alledrie op hetzelfde neerkomt). Sterker nog als er wordt aangekondigt dat een film, succesvol of niet, een tweede, derde of hoeveelste deel dan ook krijgt, reageren mensen vaak minder dan enthousiast.
Toch vinden we onszelf vaak toch weer in de bioscoop, omgepraat of uit jezelf bijgedraaid, te (dare I say it) genieten van een vervolg.
Ik moet wel zeggen, de geërgerde reacties is een generalisering. Ik weet van mezelf nog hoe ontzettend blij ik was met de aankondiging dat pixar een monsters en co 2 ging uitbrengen. Als ik minder zelfcontrole had gehad, was ik springend en schreeuwend door het huis gaan aankondigen dat mike en sully terug kwamen. Hetzelfde geld voor veel meer sequels en toch vind ik mezelf negatief te denken over het hele fenomeen.
En wat ga ik doen als ik met mezelf in de knoop zit? Juist, mijn gedachtepad analyseren. Dat was bij dit onderwerp nog niet zo makkelijk, want waar de hell begin je in godsnaam met scheve beredeneringen bij zo'n breed onderwerp. Dus begon ik met vandaag.
Hele dag een beetje voor de kat z'n hmhm naar school gegaan, aangezien mijn eerste college tot elf uur duurde en mijn tweede pas om drie uur begon. Eenmaal thuis was ik blij dat ik achter het vertrouwde comfort van de computer kon schuilen en opwarmen. Nog blijer werd ik toen ik op mijn homepage, http://www.imdb.com/, de aankondiging zag dat de eerste trailer van Kung Fu Panda 2 online stond.
Wat een effect zestig miezerige secondes kunnen hebben.
De eerste keer dat ik van Kung Fu Panda 2 hoorde was namelijk mijn reactie: uitmelken.
Toen ik de titel las: The Kaboom of Doom, heb ik mijn mening een ietwat bij moeten draaien.
En na een eerste trailer kan ik niet wachten tot de film uitkomt en ben ik stiekem aan het aftellen.
Weer een prachtig voorbeeld dat reacties als uitmelken onterecht zijn. Of is dat wel zo.
Laten we een andere serie erbij halen: X-men.
Ik ben een x-men fan, heb de trilogie hier op dvd liggen (als zegt dat niet zo veel meer de laatste tijd) en was voor de verandering oprecht enthousiast bij de aankondiging van x-men origins: wolverine.
Zelfs na het zien van de film was ik nog steeds enthousiast en ik dacht bijna dat ik mijn mening over sequels voorgoed kon bijstellen. Tot ik enkele dagen erna eens wat op internet aan het zoeken was en op de plannen van een wolverine 2 stuitte. Terwijl wolverine eindigt met een een aan geheugen verlies lijdende Logan, wat de brug tot x-men in mijn beleving dicht maakt.
Het enige motief wat filmmakers dan nog kunnen hebben is: geld!
En voor mij haalt dat de lol er dus echt compleet vanaf. Toch vrees ik, als ik eerlijk tegen mezelf moet zijn, dat als er een wolverine 2 komt ik toch weer naar de bioscoop ga, of op zijn minst hem een keer kijk.
Ik ben nooit een man van principes geweest, maar toch voel ik me zwak op zo'n moment.
Vol zelfhaat zit ik weggedoken in de meebewegende voering van mijn bioscoopstoel me vol te stoppen met m&m's en stiekem, heel stiekem te genieten van een sequel.
Eenmaal thuis denk ik bij mezelf: waarom? waarom?
Als de wekker 2.13 am aangeeft schrik ik wakker en weet ik waarom.
Die filmmakers mogen dan wel alleen op geld uit zijn en zijn bij een vierde of vijfde film misschien niet meer helemaal in staat een meeslepend verhaal te schrijven, in één ding zijn ze wel goed.
Personages ontwikkelen. Personages waarvan we gaan houden, personages met wie we meeleven en die geheel onbedoeld deel gaan uitmaken van ons leven.
Pirates of the Caribbean 4, ik weet nu al dat ik er toch naar toe ga en met één simpele rede: Captain Jack Sparrow. Ik ben enthousiast voor Kung Fu Panda 2, omdat ik wil zien hoe Po zich toch weer tot held weet te creeëren. Anderhalf uur tot twee uur zijn gewoon niet genoeg. Het duurt op zijn minst een half uur tot we van de hoofdpersonen gaan houden, langer voor degene met bindingsangst en voor we goed en wel meeleven, begint de aftiteling al te lopen. Daar zijn de filmmakers dan toch wel heel slim in, want dat doen ze expres. Ze maken ons hooked aan de personages, laten het verhaal een beetje links liggen zodat ze zich meer kunnen focussen op de meest uiteenlopende types die het verhaal draaiende houden. Het zijn de personages van wie simpelweg niet genoeg krijgen, waar we gewoon meer van moeten zien en rede dat we in heimelijkheid toch aan het eind van de film hopen op die drie kleine woordjes:
To be continued...
Toch vinden we onszelf vaak toch weer in de bioscoop, omgepraat of uit jezelf bijgedraaid, te (dare I say it) genieten van een vervolg.
Ik moet wel zeggen, de geërgerde reacties is een generalisering. Ik weet van mezelf nog hoe ontzettend blij ik was met de aankondiging dat pixar een monsters en co 2 ging uitbrengen. Als ik minder zelfcontrole had gehad, was ik springend en schreeuwend door het huis gaan aankondigen dat mike en sully terug kwamen. Hetzelfde geld voor veel meer sequels en toch vind ik mezelf negatief te denken over het hele fenomeen.
En wat ga ik doen als ik met mezelf in de knoop zit? Juist, mijn gedachtepad analyseren. Dat was bij dit onderwerp nog niet zo makkelijk, want waar de hell begin je in godsnaam met scheve beredeneringen bij zo'n breed onderwerp. Dus begon ik met vandaag.
Hele dag een beetje voor de kat z'n hmhm naar school gegaan, aangezien mijn eerste college tot elf uur duurde en mijn tweede pas om drie uur begon. Eenmaal thuis was ik blij dat ik achter het vertrouwde comfort van de computer kon schuilen en opwarmen. Nog blijer werd ik toen ik op mijn homepage, http://www.imdb.com/, de aankondiging zag dat de eerste trailer van Kung Fu Panda 2 online stond.
Wat een effect zestig miezerige secondes kunnen hebben.
De eerste keer dat ik van Kung Fu Panda 2 hoorde was namelijk mijn reactie: uitmelken.
Toen ik de titel las: The Kaboom of Doom, heb ik mijn mening een ietwat bij moeten draaien.
En na een eerste trailer kan ik niet wachten tot de film uitkomt en ben ik stiekem aan het aftellen.
Weer een prachtig voorbeeld dat reacties als uitmelken onterecht zijn. Of is dat wel zo.
Laten we een andere serie erbij halen: X-men.
Ik ben een x-men fan, heb de trilogie hier op dvd liggen (als zegt dat niet zo veel meer de laatste tijd) en was voor de verandering oprecht enthousiast bij de aankondiging van x-men origins: wolverine.
Zelfs na het zien van de film was ik nog steeds enthousiast en ik dacht bijna dat ik mijn mening over sequels voorgoed kon bijstellen. Tot ik enkele dagen erna eens wat op internet aan het zoeken was en op de plannen van een wolverine 2 stuitte. Terwijl wolverine eindigt met een een aan geheugen verlies lijdende Logan, wat de brug tot x-men in mijn beleving dicht maakt.
Het enige motief wat filmmakers dan nog kunnen hebben is: geld!
En voor mij haalt dat de lol er dus echt compleet vanaf. Toch vrees ik, als ik eerlijk tegen mezelf moet zijn, dat als er een wolverine 2 komt ik toch weer naar de bioscoop ga, of op zijn minst hem een keer kijk.
Ik ben nooit een man van principes geweest, maar toch voel ik me zwak op zo'n moment.
Vol zelfhaat zit ik weggedoken in de meebewegende voering van mijn bioscoopstoel me vol te stoppen met m&m's en stiekem, heel stiekem te genieten van een sequel.
Eenmaal thuis denk ik bij mezelf: waarom? waarom?
Als de wekker 2.13 am aangeeft schrik ik wakker en weet ik waarom.
Die filmmakers mogen dan wel alleen op geld uit zijn en zijn bij een vierde of vijfde film misschien niet meer helemaal in staat een meeslepend verhaal te schrijven, in één ding zijn ze wel goed.
Personages ontwikkelen. Personages waarvan we gaan houden, personages met wie we meeleven en die geheel onbedoeld deel gaan uitmaken van ons leven.
Pirates of the Caribbean 4, ik weet nu al dat ik er toch naar toe ga en met één simpele rede: Captain Jack Sparrow. Ik ben enthousiast voor Kung Fu Panda 2, omdat ik wil zien hoe Po zich toch weer tot held weet te creeëren. Anderhalf uur tot twee uur zijn gewoon niet genoeg. Het duurt op zijn minst een half uur tot we van de hoofdpersonen gaan houden, langer voor degene met bindingsangst en voor we goed en wel meeleven, begint de aftiteling al te lopen. Daar zijn de filmmakers dan toch wel heel slim in, want dat doen ze expres. Ze maken ons hooked aan de personages, laten het verhaal een beetje links liggen zodat ze zich meer kunnen focussen op de meest uiteenlopende types die het verhaal draaiende houden. Het zijn de personages van wie simpelweg niet genoeg krijgen, waar we gewoon meer van moeten zien en rede dat we in heimelijkheid toch aan het eind van de film hopen op die drie kleine woordjes:
To be continued...
zondag 7 november 2010
Sinterklaasje kom maar binnen...
Ieder persoon dat in het bezit is van een televisie, computer met internetverbinding en/of krantenabonnement en deze gebruikt om enigzins op de hoogte te blijven van de actualiteiten kon niet onder een zeer recente discussie uit.
Bezorgde ouderorganisaties vs Dick Maas
Onderwerp van de discussie: recente film Sint.
Voor degene die nu denken welke discussie? wie is Dick Maas? of wie is Sinterklaas? zal ik even een beperkte samenvatting geven (beperkt want ik moet hier nogal wat over kwijt).
Dick Maas is een filmmaker die wellicht bekend in de oren klinkt als films als 'De Lift' of 'Amsterdamned'.
Sinterklaas (aka St. Nicholaas aka Sint) is een kindervriend die ieder jaar vanuit Spanje met een stoomboot naar Nederland komt om kinderen cadeautjes te brengen ter ere van zijn verjaardag op 5 december.
Althans dat is de kleine fantasie (lees: leugen) die wij kinderen voorschotelen. Eigenlijk is het een dreigement voor ouders om het hele jaar door boven het hoofd van kleine onschuldige kinderen te houden:
"En als je niet naar mama luistert, belt mama Sinterklaas op en krijg je geen cadeautjes."
Wat krijg je dan als je deze twee factoren combineert tot een film:
juist een horrorfilm met als hoofdrolspeler deze kindervriend.
Uit de creatieve uitspattingen van Dick Maas is een variant verhaal ontstaan, wat er kort op neer komt dat als het volle maan is op 5 december hij zijn dood komt wreken. Fun fact: Sint de film bevat misschien meer waarheden dan de fantasie die kinderen wordt voorgeschoteld. Zoals het feit dat St. Nicolaas helemaal niet op 5 december jarig was, maar op 6 december is begraven. Dick Maas heeft er gestorven van gemaakt, maar toch dichter bij de feiten dan een verjaardag. Als je menig overleden persoon zou vragen of ze hun begravenis zouden kunnen vergelijken met hun verjaardag gok ik dat je een negatieve response krijgt.
Je voelt hem al aankomen, ouders met kleine kinderen vinden het niet kunnen dat er zo'n film is gemaakt en gewoon in bioscopen wordt vertoont. Ik snap dat ouders niet helemaal blij zijn met zo'n film, maar het drama dat er omheen wordt gecreeërd vind ik zo lekker onnodig. Wat is namelijk het grootste argument? Het killt de fantasie van de kinderen!
Weet je wat pas de fantasie van kinderen killt? Het feit dat je als je half novemeber aan het zappen bent je op Ned 3 het Sinterklaas Journaal ziet waar Dieuwertje Blok vol ernst zit te vertellen hoe de pakjesboot nog niet is vertrokken, vervolgens zap je door naar Jetix waar in de Club van Sinterklaas hoe HogehoogtePiet cadeautjes over de reling van de pakjesboot laat vallen, dezelfde pakjesboot die in het Sinterklaas Journaal nog niet eens is vertrokken. Nickelodeon slaat alles mat een vijfde rangs Sinterklaasprogramma waar ze niet eens de 'echte' Sinterklaas konden regelen. Als dat kinderen niet eens argwanend maakt, waarom zou een horrorfilm dat wel zijn. Als kind A dan bij het zien van de poster vraagt: "Mamaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, mag ik naar die film?" zegt de moeder simpelweg: "Nee." Mocht dat antwoord niet volstaan en gevolgd worden door de immergevreesde vraag: "Waarom." is dat een perfect moment voor de ouders om terug te vallen op het eeuwige redmiddel en discussiedoder: "Omdat ik dat zeg!"
Voor het volgende voorbeeld gaan we even drie jaar terug in de tijd. Kim van Kooten brak groot door in het hele land met de film 'Alles is Liefde'. Mensen die deze film hebben gezien kunnen zich vast en zeker de scène herinneren waarin Michiel Romeyn als vervangende Sinterklaas op nationale televisie de legendarische worden uiten: Goedheiligman? ME HOL!
Killt dat de fantasie van kinderen niet, dan?
Wat dacht je van scènes waarin we zien hoe Michiel Romeyn wordt omgetoverd tot kindervriend, waarin Sinterklaas dood gaat, allemaal fanatasie killers. Toch heeft deze film 0 discussie teweeg gebracht.
Maar 'Alles is Liefde' had niet zo'n nadrukkelijke poster. Oh ja, juist, de poster. De poster mocht namelijk niet overal opgehangen worden, omdat de evil Sinterklaas erop te zien was en kinderen bang zou maken.
Wie heeft die poster gezien? Je ziet namelijk geen ene reet. Alleen een silhouet omdat de maan achter Sinterklaas schijnt en er geen licht valt op het half vergane gezicht.
Voor mijn laatste argument gaan we even Tilburg in. De Saturn om precies te zijn. Voor ik het verhaal ga vertellen ga ik even iets uitleggen, voordat jullie denken dat ik een of andere pervert met capital P ben.
De Saturn is een grote electronica winkel, waar ze zowat alles verkopen. Als je binnenloopt word je meteen overvallen door een lading fotocamera's, mobiele telefoons, koelkasten, televisies en een heel scala aan gadgets. Ik loop al deze gangen door zonder zelfs om me heen te kijken en snel me naar de enige gangen die mij interesseren: de dvd's!
Bij de Saturn verkopen ze immens veel dvd's die opgesteld staan in rekken van ongeveer 3 à 4 meter (kan ook compleet anders zijn, maar ben nogal slecht in afstanden inschatten). Om iets van overzicht aan te brengen staan de dvd's gesorteerd op genre.
In gang 6 of 7 staat in het rechter rek links allemaal dvd's uit de categorie Western, gevolgd door Oorlog. Aan het rechter uiteinde van het rek staan de thrillers en actiefilms. In het midden van deze vier genres staan, en ik kan hiervoor getuigen oproepen, de erotiek getinte films.
Ik liep de rekken af, toen nog onwetend van deze indeling. Valt mijn oog daar op een film met de meest verontrustende titel. Je voelt hem wellicht al aankomen, maar tussen de oorlog, thrillers en recht tegenover de komedies stond daar de film: Seks met Sinterklaas.
Ik geloofde mijn eigen ogen niet dus keek nog een keer of drie, wat mij de gelegenheid gaf om de tagline te lezen: "Wie zoet is krijgt lekkers!"
Ik werd overvallen door indrukken en emoties. Mijn eerste reactie was keihard lachen. Wie verzint het nou om een pornofilm te maken van Sinterklaas. Hoe sick ben je dan? Die vraag deed mij overstappen in een reeks van emoties: verbazing, verdriet, verontwaardiging, woede (ik ben heel alfabetisch georderd als het om mijn emoties gaat) en uiteindelijk resulteerde het tot een compleet verlies van vertrouwen in het menselijk ras.
Hoe langer ik erover nadenk, hoe erger ik het vind. Het hele Sinterklaasfeest krijgt een heel ander licht. De liedjes die ik jarenlang bij de kast (we hadden geen open haard hè) heb gezongen, krijgen de meest foute en absurde betekenissen. Ik ga me oprecht afvragen welke band Dieuwertje Blok en Sinterklaas werkelijk met elkaar hebben.
En bovenalles vraag ik me af waar we het in godsnaam over hebben met deze discussie over het feit dat een filmmaker creatief en vrij genoeg was om een originele draai aan een oud volksfeest te geven als er dvd's bestaan gevuld met seksscènes met Sinterklaas, zijn pieten en meisjes die niet braaf zijn geweest.
Wat mij betreft mag Dick Maas nog 2 sequels maken en films over Pasen, Kerstmis en des noods wordt er een nieuwe feestdag bedacht alleen maar zodat Dick Maas het kan verfilmen op zijn manier. Zolang het de afschrikwekkende beelden maar uit mijn hoofd weet te halen.
Bezorgde ouderorganisaties vs Dick Maas
Onderwerp van de discussie: recente film Sint.
Voor degene die nu denken welke discussie? wie is Dick Maas? of wie is Sinterklaas? zal ik even een beperkte samenvatting geven (beperkt want ik moet hier nogal wat over kwijt).
Dick Maas is een filmmaker die wellicht bekend in de oren klinkt als films als 'De Lift' of 'Amsterdamned'.
Sinterklaas (aka St. Nicholaas aka Sint) is een kindervriend die ieder jaar vanuit Spanje met een stoomboot naar Nederland komt om kinderen cadeautjes te brengen ter ere van zijn verjaardag op 5 december.
Althans dat is de kleine fantasie (lees: leugen) die wij kinderen voorschotelen. Eigenlijk is het een dreigement voor ouders om het hele jaar door boven het hoofd van kleine onschuldige kinderen te houden:
"En als je niet naar mama luistert, belt mama Sinterklaas op en krijg je geen cadeautjes."
Wat krijg je dan als je deze twee factoren combineert tot een film:
juist een horrorfilm met als hoofdrolspeler deze kindervriend.
Uit de creatieve uitspattingen van Dick Maas is een variant verhaal ontstaan, wat er kort op neer komt dat als het volle maan is op 5 december hij zijn dood komt wreken. Fun fact: Sint de film bevat misschien meer waarheden dan de fantasie die kinderen wordt voorgeschoteld. Zoals het feit dat St. Nicolaas helemaal niet op 5 december jarig was, maar op 6 december is begraven. Dick Maas heeft er gestorven van gemaakt, maar toch dichter bij de feiten dan een verjaardag. Als je menig overleden persoon zou vragen of ze hun begravenis zouden kunnen vergelijken met hun verjaardag gok ik dat je een negatieve response krijgt.
Je voelt hem al aankomen, ouders met kleine kinderen vinden het niet kunnen dat er zo'n film is gemaakt en gewoon in bioscopen wordt vertoont. Ik snap dat ouders niet helemaal blij zijn met zo'n film, maar het drama dat er omheen wordt gecreeërd vind ik zo lekker onnodig. Wat is namelijk het grootste argument? Het killt de fantasie van de kinderen!
Weet je wat pas de fantasie van kinderen killt? Het feit dat je als je half novemeber aan het zappen bent je op Ned 3 het Sinterklaas Journaal ziet waar Dieuwertje Blok vol ernst zit te vertellen hoe de pakjesboot nog niet is vertrokken, vervolgens zap je door naar Jetix waar in de Club van Sinterklaas hoe HogehoogtePiet cadeautjes over de reling van de pakjesboot laat vallen, dezelfde pakjesboot die in het Sinterklaas Journaal nog niet eens is vertrokken. Nickelodeon slaat alles mat een vijfde rangs Sinterklaasprogramma waar ze niet eens de 'echte' Sinterklaas konden regelen. Als dat kinderen niet eens argwanend maakt, waarom zou een horrorfilm dat wel zijn. Als kind A dan bij het zien van de poster vraagt: "Mamaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, mag ik naar die film?" zegt de moeder simpelweg: "Nee." Mocht dat antwoord niet volstaan en gevolgd worden door de immergevreesde vraag: "Waarom." is dat een perfect moment voor de ouders om terug te vallen op het eeuwige redmiddel en discussiedoder: "Omdat ik dat zeg!"
Voor het volgende voorbeeld gaan we even drie jaar terug in de tijd. Kim van Kooten brak groot door in het hele land met de film 'Alles is Liefde'. Mensen die deze film hebben gezien kunnen zich vast en zeker de scène herinneren waarin Michiel Romeyn als vervangende Sinterklaas op nationale televisie de legendarische worden uiten: Goedheiligman? ME HOL!
Killt dat de fantasie van kinderen niet, dan?
Wat dacht je van scènes waarin we zien hoe Michiel Romeyn wordt omgetoverd tot kindervriend, waarin Sinterklaas dood gaat, allemaal fanatasie killers. Toch heeft deze film 0 discussie teweeg gebracht.
Maar 'Alles is Liefde' had niet zo'n nadrukkelijke poster. Oh ja, juist, de poster. De poster mocht namelijk niet overal opgehangen worden, omdat de evil Sinterklaas erop te zien was en kinderen bang zou maken.
Wie heeft die poster gezien? Je ziet namelijk geen ene reet. Alleen een silhouet omdat de maan achter Sinterklaas schijnt en er geen licht valt op het half vergane gezicht.
Voor mijn laatste argument gaan we even Tilburg in. De Saturn om precies te zijn. Voor ik het verhaal ga vertellen ga ik even iets uitleggen, voordat jullie denken dat ik een of andere pervert met capital P ben.
De Saturn is een grote electronica winkel, waar ze zowat alles verkopen. Als je binnenloopt word je meteen overvallen door een lading fotocamera's, mobiele telefoons, koelkasten, televisies en een heel scala aan gadgets. Ik loop al deze gangen door zonder zelfs om me heen te kijken en snel me naar de enige gangen die mij interesseren: de dvd's!
Bij de Saturn verkopen ze immens veel dvd's die opgesteld staan in rekken van ongeveer 3 à 4 meter (kan ook compleet anders zijn, maar ben nogal slecht in afstanden inschatten). Om iets van overzicht aan te brengen staan de dvd's gesorteerd op genre.
In gang 6 of 7 staat in het rechter rek links allemaal dvd's uit de categorie Western, gevolgd door Oorlog. Aan het rechter uiteinde van het rek staan de thrillers en actiefilms. In het midden van deze vier genres staan, en ik kan hiervoor getuigen oproepen, de erotiek getinte films.
Ik liep de rekken af, toen nog onwetend van deze indeling. Valt mijn oog daar op een film met de meest verontrustende titel. Je voelt hem wellicht al aankomen, maar tussen de oorlog, thrillers en recht tegenover de komedies stond daar de film: Seks met Sinterklaas.
Ik geloofde mijn eigen ogen niet dus keek nog een keer of drie, wat mij de gelegenheid gaf om de tagline te lezen: "Wie zoet is krijgt lekkers!"
Ik werd overvallen door indrukken en emoties. Mijn eerste reactie was keihard lachen. Wie verzint het nou om een pornofilm te maken van Sinterklaas. Hoe sick ben je dan? Die vraag deed mij overstappen in een reeks van emoties: verbazing, verdriet, verontwaardiging, woede (ik ben heel alfabetisch georderd als het om mijn emoties gaat) en uiteindelijk resulteerde het tot een compleet verlies van vertrouwen in het menselijk ras.
Hoe langer ik erover nadenk, hoe erger ik het vind. Het hele Sinterklaasfeest krijgt een heel ander licht. De liedjes die ik jarenlang bij de kast (we hadden geen open haard hè) heb gezongen, krijgen de meest foute en absurde betekenissen. Ik ga me oprecht afvragen welke band Dieuwertje Blok en Sinterklaas werkelijk met elkaar hebben.
En bovenalles vraag ik me af waar we het in godsnaam over hebben met deze discussie over het feit dat een filmmaker creatief en vrij genoeg was om een originele draai aan een oud volksfeest te geven als er dvd's bestaan gevuld met seksscènes met Sinterklaas, zijn pieten en meisjes die niet braaf zijn geweest.
Wat mij betreft mag Dick Maas nog 2 sequels maken en films over Pasen, Kerstmis en des noods wordt er een nieuwe feestdag bedacht alleen maar zodat Dick Maas het kan verfilmen op zijn manier. Zolang het de afschrikwekkende beelden maar uit mijn hoofd weet te halen.
vrijdag 5 november 2010
Vooroordelen!
Één film is er soms maar voor nodig om een vooroordeel te doorbreken. Oke, één goede film. Voorbeeld? Pirates of the Caribbean. Blijkbaar heerste er een vooroordeel dat films gebaseerd op een attractie in een pretpark nooit iets goeds zou kunnen opleveren. Jerry Buckheimer heeft al die sceptici binnen 143 minuten allemaal van mening laten veranderen.
Nog een voorbeeld? Voor 1992 had niemand geloofd dat een animatiefilm ooit genomineerd zou worden voor de Acadamy Award for Best Picture. Tot Beauty and the Beast daar verandering in bracht.
(de tweede animatiefilm genomineerd voor Best Picture kwam pas in 2009: Up, maar toch een vooroordeel doorbroken.)
Als iemand mij vraagt van wat voor soort films ik hou (en mensen die mijn kennen kunnen dit beamen) kan die persoon en geërgerde blik ontvangen, gevolgd door het antwoord dat ik overal van hou.
In het kader van genres is dat ook waar natuurlijk. Ik kan net zo hard genieten van The Bourne Trilogy als van Bridget Jones' Diary, van Sin City als van Stuart Little. Zolang het maar goede films zijn.
Toch moet ik helaas toegeven dat mijn antwoord niet helemaal terecht was. Nee.
Er is namelijk iets waar ik niet van hou: buitenlandse films.
En met buitenlandse films bedoel ik niet dat ik alleen van Nederlandstalige films hou. Nee, daarmee bedoel ik films die niet Nederlands- en niet Engelstalig zijn.
Hoe die, zeg maar gerust, afkeer is ontstaan weet ik niet meer. Ik denk dat het is begonnen met Franse films, die we bij Frans op de middelbare school keken. Kan heel leuk zijn, maar niet met onze leraar. Onze leraar was namelijk nogal verstrooid en wist nooit meer waar we de vorige les waren gebleven. Zo heb ik Amélie totaal out of sequence gezien en ben ik ervan overtuigd dat ik nog een hoop niet eens gezien heb.
Maar goed dat is nog geen rede om iets tegen Franse films te hebben.
De voornaamste rede zit hem denk ik in de ondertiteling. Sinds zo'n jaar 3, 4 geleden ben ik opgehouden met ondertiteling. Dat heeft twee gevolgen met zich meegedragen.
1) Mijn Engels is enorm vooruit gegaan.
2) Ik ben ondertiteling zo niet meer gewend, dat ik me er gewoon aan ga storen.
Stomme letters door het beeld heen, die soms niet eens passen met wat er gezegd wordt.
Buitenlandse films maken ondertiteling onontkoombaar, of je moet er gewoon niks van mee willen krijgen.
En ik vrees dat mijn afkeer tegen ondertiteling mijn mening over buitenlandse films heeft beïnvloed.
Tot gisteravond!
Gisteravond heb ik, niet eens met tegenzin, de film Oldboy aangezet. Een Koreaanse film over een man die na 15 jaar eenzame opsluiting vrij komt en op zoek gaat naar de wie en waarom achter zijn opsluiting en wraak wil nemen op degen die hem dit heeft aangedaan. (Heb tegenwoordig ook iets maar wraakfilms, maar daarover een andere keer meer.)
Als ik aan een Buitenlandse film begin doe ik het meteen goed. Goed, zoals ik in het begin al zei, een goede film is genoeg om een vooroordeel te doorbreken.
Nou is Oldboy zo'n geweldig goede film dat mijn vooroordeel meer dan alleen doorbroken is. Ik heb zelfs zin om meer buitenlandse films te kijken. Tijd voor to practice what I preech (altijd al eens willen gebruiken die uitdrukking).
In mijn dvd-kast staat nog Goodbye Lenin! (Duits) en ik ben gisteren tot de conclusie gekomen dat de regisseur van Oldboy nog twee vergelijkbare films heeft gemaakt: 'Sympathy for Mr. Vengeance' en 'Sympathy for Lady Vengeance' (Koreaans), die vrij bovenaan mijn to-watch-list zijn komen te staan.
Ik heb zin om Amélie (Frans) nog een kans te geven (ook omdat het wel gewoon een goede film moet zijn), Yo Tambien (Spaans) wil ik zien, Il y a longtemps que je t'aime (Frans) die niet al te lang geleden op tv was heb ik bewust niet gekeken vanwege mijn stomme vooroordeel tegen buitenlandse films.
Ik heb jarenlang buitenlandse films tekort gedaan en dat ga ik goed maken. Screw de tentamens, screw het geldtekort, ik heb een achterstand in te halen.
Nog een voorbeeld? Voor 1992 had niemand geloofd dat een animatiefilm ooit genomineerd zou worden voor de Acadamy Award for Best Picture. Tot Beauty and the Beast daar verandering in bracht.
(de tweede animatiefilm genomineerd voor Best Picture kwam pas in 2009: Up, maar toch een vooroordeel doorbroken.)
Als iemand mij vraagt van wat voor soort films ik hou (en mensen die mijn kennen kunnen dit beamen) kan die persoon en geërgerde blik ontvangen, gevolgd door het antwoord dat ik overal van hou.
In het kader van genres is dat ook waar natuurlijk. Ik kan net zo hard genieten van The Bourne Trilogy als van Bridget Jones' Diary, van Sin City als van Stuart Little. Zolang het maar goede films zijn.
Toch moet ik helaas toegeven dat mijn antwoord niet helemaal terecht was. Nee.
Er is namelijk iets waar ik niet van hou: buitenlandse films.
En met buitenlandse films bedoel ik niet dat ik alleen van Nederlandstalige films hou. Nee, daarmee bedoel ik films die niet Nederlands- en niet Engelstalig zijn.
Hoe die, zeg maar gerust, afkeer is ontstaan weet ik niet meer. Ik denk dat het is begonnen met Franse films, die we bij Frans op de middelbare school keken. Kan heel leuk zijn, maar niet met onze leraar. Onze leraar was namelijk nogal verstrooid en wist nooit meer waar we de vorige les waren gebleven. Zo heb ik Amélie totaal out of sequence gezien en ben ik ervan overtuigd dat ik nog een hoop niet eens gezien heb.
Maar goed dat is nog geen rede om iets tegen Franse films te hebben.
De voornaamste rede zit hem denk ik in de ondertiteling. Sinds zo'n jaar 3, 4 geleden ben ik opgehouden met ondertiteling. Dat heeft twee gevolgen met zich meegedragen.
1) Mijn Engels is enorm vooruit gegaan.
2) Ik ben ondertiteling zo niet meer gewend, dat ik me er gewoon aan ga storen.
Stomme letters door het beeld heen, die soms niet eens passen met wat er gezegd wordt.
Buitenlandse films maken ondertiteling onontkoombaar, of je moet er gewoon niks van mee willen krijgen.
En ik vrees dat mijn afkeer tegen ondertiteling mijn mening over buitenlandse films heeft beïnvloed.
Tot gisteravond!
Gisteravond heb ik, niet eens met tegenzin, de film Oldboy aangezet. Een Koreaanse film over een man die na 15 jaar eenzame opsluiting vrij komt en op zoek gaat naar de wie en waarom achter zijn opsluiting en wraak wil nemen op degen die hem dit heeft aangedaan. (Heb tegenwoordig ook iets maar wraakfilms, maar daarover een andere keer meer.)
Als ik aan een Buitenlandse film begin doe ik het meteen goed. Goed, zoals ik in het begin al zei, een goede film is genoeg om een vooroordeel te doorbreken.
Nou is Oldboy zo'n geweldig goede film dat mijn vooroordeel meer dan alleen doorbroken is. Ik heb zelfs zin om meer buitenlandse films te kijken. Tijd voor to practice what I preech (altijd al eens willen gebruiken die uitdrukking).
In mijn dvd-kast staat nog Goodbye Lenin! (Duits) en ik ben gisteren tot de conclusie gekomen dat de regisseur van Oldboy nog twee vergelijkbare films heeft gemaakt: 'Sympathy for Mr. Vengeance' en 'Sympathy for Lady Vengeance' (Koreaans), die vrij bovenaan mijn to-watch-list zijn komen te staan.
Ik heb zin om Amélie (Frans) nog een kans te geven (ook omdat het wel gewoon een goede film moet zijn), Yo Tambien (Spaans) wil ik zien, Il y a longtemps que je t'aime (Frans) die niet al te lang geleden op tv was heb ik bewust niet gekeken vanwege mijn stomme vooroordeel tegen buitenlandse films.
Ik heb jarenlang buitenlandse films tekort gedaan en dat ga ik goed maken. Screw de tentamens, screw het geldtekort, ik heb een achterstand in te halen.
woensdag 3 november 2010
Novembermaand = Filmmaand
Tijd om Veronica's regime te doorbreken. Een aantal jaar geleden heeft Veronica de meimaand als filmmaand geïntroduceerd. De gehele maand worden grote aantallen films uitgezonden, vaak in een gezamenlijk thema als thriller, superhero movies of premiere maand.
Mijn missie is om dit imago van mei te breken en een andere maand tot filmmaand om te dopen:
November!
Nou is dit geen irrationele uitspraak die op een saaie woensdagmiddag zomaar uit de lucht komt vallen als een studiolamp in The Truman Show. Nee dit is een weloverwogen missie waar een hoop logica achter schuilt.
Logica nummer 1:
De eerste hint dat November een betere filmmaand zou zijn sloeg me vanmorgen recht in mijn gezicht, of eigenlijk mijn voeten. Ik ging de luiken open doen (voor de mensen die denken: hè luiken, woon je in de 18e eeuw of zo. Nee, maar mijn huis stamt er wel uit, dus bij ons is het nog altijd traditie om 's ochtends de luiken open en 's avonds de luiken dicht te doen).
Aangezien ik vandaag een vrije dag had genomen, omdat ik geen zin had om twee treinreizen te maken van meer dan een uur om vervolgens naar een college over voetbal te luisteren, was het half 11 en liep ik nog steeds in pyjama. Lui als ik was had ik geen zin om het hele huis te doorzoeken naar een paar schoenen. Dus what the hell, ik ga wel even op blote voeten.
Nog nooit heb ik onze vloerverwarming zo erg gewaardeerd. Tijdens de paar meter die ik buiten had gelopen was de kou zich via mijn voeten aan het opwerken. Tot net voorbij mijn knieën had ik het ijskoud en waren psychische hulpmiddelen onvermijdelijk. Ik dwong mezelf beelden te vormen van open haarden, warme chocomel en weggedoken zitten in lagen dekens en een film kijken.
Gek genoeg begon deze combinatie van beelden mijn onderbenen hun gevoel weer terug te geven.
Dus de rest van de dag heb ik zin om bij een open haard met warme chocomel een film te kijken verstopt onder lagen dekens. (Note to self: vraag ouders om open haard aan te schaffen.)
Terwijl ik mijn Padington mok met melk in de magnetron zetten om op te warmen en vervolgens er bergen cacao in te gooien, realiseerde ik me hoe goed dat beeld bij de maand November past.
En ook alleen November. December heeft al Sinterklaas en Kerstmis, aandacht genoeg dus. Januari heeft iedereen een hekel aan omdat iedereen dan na twee weken vakantie weer aan de slag moet. Februari heeft (vaak) Carnaval en de meeste mensen zijn tegen Februari de kou zo zat dat slecht weer activiteiten ze de oren en de neus tegelijk uit komen.
November verdient de titel filmmaand.
Logica 2:
De tweede rede had ik stiekem al eerder bedacht, maar nog niet echt naar dit onderwerp gelinkt.
In November komen ontzettend veel films in de bioscoop. Sint | HP7 part 1 | MegaMind | Due Date | Mother & Child | The Last Exorcism | allemaal films die in November uitkomen en allemaal films met mogelijke Oscarnominaties, aangezien de felbegeerde Acadamy Award rond januari/februari wordt uitgereikt en haar nominaties niet zelden uit de novembermaand haalt.
Kritiekpunt bij deze logica: Juli is ook een maand waarop veel films in de bioscoop komen. True! Maarrrrr, de films uit de maand juli komen vaak rond oktober en november op dvd uit, terwijl de novemberfilms een filmrelease in februari genieten. Dus zo haalt november meer punten dan juli.
Als ik heel erg mijn best (of niet eens misschien heel erg) zou ik nog een pleidooi van uren lang kunnen maken over waarom november als filmmaand moet worden betiteld, maar ik vind dat ik mijn punt heb gemaakt.
Fuck Veronica, voor de echte liefhebber is November de maand om films te kijken.
Ik zelf heb afgelopen week mijn collectie uitgebreid met 26 spiksplinternieuwe aanwinsten, dus als mensen mij nodig hebben: ik zit op mijn kamer met een voorraad chocomel genietend van een film. Als je me niet ziet zit ik waarschijnlijk begraven onder dekens of ben ik aan het shoppen voor een open haard.
Mijn missie is om dit imago van mei te breken en een andere maand tot filmmaand om te dopen:
November!
Nou is dit geen irrationele uitspraak die op een saaie woensdagmiddag zomaar uit de lucht komt vallen als een studiolamp in The Truman Show. Nee dit is een weloverwogen missie waar een hoop logica achter schuilt.
Logica nummer 1:
De eerste hint dat November een betere filmmaand zou zijn sloeg me vanmorgen recht in mijn gezicht, of eigenlijk mijn voeten. Ik ging de luiken open doen (voor de mensen die denken: hè luiken, woon je in de 18e eeuw of zo. Nee, maar mijn huis stamt er wel uit, dus bij ons is het nog altijd traditie om 's ochtends de luiken open en 's avonds de luiken dicht te doen).
Aangezien ik vandaag een vrije dag had genomen, omdat ik geen zin had om twee treinreizen te maken van meer dan een uur om vervolgens naar een college over voetbal te luisteren, was het half 11 en liep ik nog steeds in pyjama. Lui als ik was had ik geen zin om het hele huis te doorzoeken naar een paar schoenen. Dus what the hell, ik ga wel even op blote voeten.
Nog nooit heb ik onze vloerverwarming zo erg gewaardeerd. Tijdens de paar meter die ik buiten had gelopen was de kou zich via mijn voeten aan het opwerken. Tot net voorbij mijn knieën had ik het ijskoud en waren psychische hulpmiddelen onvermijdelijk. Ik dwong mezelf beelden te vormen van open haarden, warme chocomel en weggedoken zitten in lagen dekens en een film kijken.
Gek genoeg begon deze combinatie van beelden mijn onderbenen hun gevoel weer terug te geven.
Dus de rest van de dag heb ik zin om bij een open haard met warme chocomel een film te kijken verstopt onder lagen dekens. (Note to self: vraag ouders om open haard aan te schaffen.)
Terwijl ik mijn Padington mok met melk in de magnetron zetten om op te warmen en vervolgens er bergen cacao in te gooien, realiseerde ik me hoe goed dat beeld bij de maand November past.
En ook alleen November. December heeft al Sinterklaas en Kerstmis, aandacht genoeg dus. Januari heeft iedereen een hekel aan omdat iedereen dan na twee weken vakantie weer aan de slag moet. Februari heeft (vaak) Carnaval en de meeste mensen zijn tegen Februari de kou zo zat dat slecht weer activiteiten ze de oren en de neus tegelijk uit komen.
November verdient de titel filmmaand.
Logica 2:
De tweede rede had ik stiekem al eerder bedacht, maar nog niet echt naar dit onderwerp gelinkt.
In November komen ontzettend veel films in de bioscoop. Sint | HP7 part 1 | MegaMind | Due Date | Mother & Child | The Last Exorcism | allemaal films die in November uitkomen en allemaal films met mogelijke Oscarnominaties, aangezien de felbegeerde Acadamy Award rond januari/februari wordt uitgereikt en haar nominaties niet zelden uit de novembermaand haalt.
Kritiekpunt bij deze logica: Juli is ook een maand waarop veel films in de bioscoop komen. True! Maarrrrr, de films uit de maand juli komen vaak rond oktober en november op dvd uit, terwijl de novemberfilms een filmrelease in februari genieten. Dus zo haalt november meer punten dan juli.
Als ik heel erg mijn best (of niet eens misschien heel erg) zou ik nog een pleidooi van uren lang kunnen maken over waarom november als filmmaand moet worden betiteld, maar ik vind dat ik mijn punt heb gemaakt.
Fuck Veronica, voor de echte liefhebber is November de maand om films te kijken.
Ik zelf heb afgelopen week mijn collectie uitgebreid met 26 spiksplinternieuwe aanwinsten, dus als mensen mij nodig hebben: ik zit op mijn kamer met een voorraad chocomel genietend van een film. Als je me niet ziet zit ik waarschijnlijk begraven onder dekens of ben ik aan het shoppen voor een open haard.
Abonneren op:
Posts (Atom)