Vervolg, sequel, trilogy, quadrilogy, begrippen vaak in verband gebracht met uitmelken, commercieel en 'ze doen het alleen voor het geld (wat volgens mij alledrie op hetzelfde neerkomt). Sterker nog als er wordt aangekondigt dat een film, succesvol of niet, een tweede, derde of hoeveelste deel dan ook krijgt, reageren mensen vaak minder dan enthousiast.
Toch vinden we onszelf vaak toch weer in de bioscoop, omgepraat of uit jezelf bijgedraaid, te (dare I say it) genieten van een vervolg.
Ik moet wel zeggen, de geërgerde reacties is een generalisering. Ik weet van mezelf nog hoe ontzettend blij ik was met de aankondiging dat pixar een monsters en co 2 ging uitbrengen. Als ik minder zelfcontrole had gehad, was ik springend en schreeuwend door het huis gaan aankondigen dat mike en sully terug kwamen. Hetzelfde geld voor veel meer sequels en toch vind ik mezelf negatief te denken over het hele fenomeen.
En wat ga ik doen als ik met mezelf in de knoop zit? Juist, mijn gedachtepad analyseren. Dat was bij dit onderwerp nog niet zo makkelijk, want waar de hell begin je in godsnaam met scheve beredeneringen bij zo'n breed onderwerp. Dus begon ik met vandaag.
Hele dag een beetje voor de kat z'n hmhm naar school gegaan, aangezien mijn eerste college tot elf uur duurde en mijn tweede pas om drie uur begon. Eenmaal thuis was ik blij dat ik achter het vertrouwde comfort van de computer kon schuilen en opwarmen. Nog blijer werd ik toen ik op mijn homepage, http://www.imdb.com/, de aankondiging zag dat de eerste trailer van Kung Fu Panda 2 online stond.
Wat een effect zestig miezerige secondes kunnen hebben.
De eerste keer dat ik van Kung Fu Panda 2 hoorde was namelijk mijn reactie: uitmelken.
Toen ik de titel las: The Kaboom of Doom, heb ik mijn mening een ietwat bij moeten draaien.
En na een eerste trailer kan ik niet wachten tot de film uitkomt en ben ik stiekem aan het aftellen.
Weer een prachtig voorbeeld dat reacties als uitmelken onterecht zijn. Of is dat wel zo.
Laten we een andere serie erbij halen: X-men.
Ik ben een x-men fan, heb de trilogie hier op dvd liggen (als zegt dat niet zo veel meer de laatste tijd) en was voor de verandering oprecht enthousiast bij de aankondiging van x-men origins: wolverine.
Zelfs na het zien van de film was ik nog steeds enthousiast en ik dacht bijna dat ik mijn mening over sequels voorgoed kon bijstellen. Tot ik enkele dagen erna eens wat op internet aan het zoeken was en op de plannen van een wolverine 2 stuitte. Terwijl wolverine eindigt met een een aan geheugen verlies lijdende Logan, wat de brug tot x-men in mijn beleving dicht maakt.
Het enige motief wat filmmakers dan nog kunnen hebben is: geld!
En voor mij haalt dat de lol er dus echt compleet vanaf. Toch vrees ik, als ik eerlijk tegen mezelf moet zijn, dat als er een wolverine 2 komt ik toch weer naar de bioscoop ga, of op zijn minst hem een keer kijk.
Ik ben nooit een man van principes geweest, maar toch voel ik me zwak op zo'n moment.
Vol zelfhaat zit ik weggedoken in de meebewegende voering van mijn bioscoopstoel me vol te stoppen met m&m's en stiekem, heel stiekem te genieten van een sequel.
Eenmaal thuis denk ik bij mezelf: waarom? waarom?
Als de wekker 2.13 am aangeeft schrik ik wakker en weet ik waarom.
Die filmmakers mogen dan wel alleen op geld uit zijn en zijn bij een vierde of vijfde film misschien niet meer helemaal in staat een meeslepend verhaal te schrijven, in één ding zijn ze wel goed.
Personages ontwikkelen. Personages waarvan we gaan houden, personages met wie we meeleven en die geheel onbedoeld deel gaan uitmaken van ons leven.
Pirates of the Caribbean 4, ik weet nu al dat ik er toch naar toe ga en met één simpele rede: Captain Jack Sparrow. Ik ben enthousiast voor Kung Fu Panda 2, omdat ik wil zien hoe Po zich toch weer tot held weet te creeëren. Anderhalf uur tot twee uur zijn gewoon niet genoeg. Het duurt op zijn minst een half uur tot we van de hoofdpersonen gaan houden, langer voor degene met bindingsangst en voor we goed en wel meeleven, begint de aftiteling al te lopen. Daar zijn de filmmakers dan toch wel heel slim in, want dat doen ze expres. Ze maken ons hooked aan de personages, laten het verhaal een beetje links liggen zodat ze zich meer kunnen focussen op de meest uiteenlopende types die het verhaal draaiende houden. Het zijn de personages van wie simpelweg niet genoeg krijgen, waar we gewoon meer van moeten zien en rede dat we in heimelijkheid toch aan het eind van de film hopen op die drie kleine woordjes:
To be continued...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten