Vooroordelen!

Één film is er soms maar voor nodig om een vooroordeel te doorbreken. Oke, één goede film. Voorbeeld? Pirates of the Caribbean. Blijkbaar heerste er een vooroordeel dat films gebaseerd op een attractie in een pretpark nooit iets goeds zou kunnen opleveren. Jerry Buckheimer heeft al die sceptici binnen 143 minuten allemaal van mening laten veranderen.
Nog een voorbeeld? Voor 1992 had niemand geloofd dat een animatiefilm ooit genomineerd zou worden voor de Acadamy Award for Best Picture. Tot Beauty and the Beast daar verandering in bracht.
(de tweede animatiefilm genomineerd voor Best Picture kwam pas in 2009: Up, maar toch een vooroordeel doorbroken.)

Als iemand mij vraagt van wat voor soort films ik hou (en mensen die mijn kennen kunnen dit beamen) kan die persoon en geërgerde blik ontvangen, gevolgd door het antwoord dat ik overal van hou.
In het kader van genres is dat ook waar natuurlijk. Ik kan net zo hard genieten van The Bourne Trilogy als van Bridget Jones' Diary, van Sin City als van Stuart Little. Zolang het maar goede films zijn.
Toch moet ik helaas toegeven dat mijn antwoord niet helemaal terecht was. Nee.
Er is namelijk iets waar ik niet van hou: buitenlandse films.
En met buitenlandse films bedoel ik niet dat ik alleen van Nederlandstalige films hou. Nee, daarmee bedoel ik films die niet Nederlands- en niet Engelstalig zijn.

Hoe die, zeg maar gerust, afkeer is ontstaan weet ik niet meer. Ik denk dat het is begonnen met Franse films, die we bij Frans op de middelbare school keken. Kan heel leuk zijn, maar niet met onze leraar. Onze leraar was namelijk nogal verstrooid en wist nooit meer waar we de vorige les waren gebleven. Zo heb ik Amélie totaal out of sequence gezien en ben ik ervan overtuigd dat ik nog een hoop niet eens gezien heb.
Maar goed dat is nog geen rede om iets tegen Franse films te hebben.
De voornaamste rede zit hem denk ik in de ondertiteling. Sinds zo'n jaar 3, 4 geleden ben ik opgehouden met ondertiteling. Dat heeft twee gevolgen met zich meegedragen.
1) Mijn Engels is enorm vooruit gegaan.
2) Ik ben ondertiteling zo niet meer gewend, dat ik me er gewoon aan ga storen.
    Stomme letters door het beeld heen, die soms niet eens passen met wat er gezegd wordt.

Buitenlandse films maken ondertiteling onontkoombaar, of je moet er gewoon niks van mee willen krijgen.
En ik vrees dat mijn afkeer tegen ondertiteling mijn mening over buitenlandse films heeft beïnvloed.

Tot gisteravond!
Gisteravond heb ik, niet eens met tegenzin, de film Oldboy aangezet. Een Koreaanse film over een man die na 15 jaar eenzame opsluiting vrij komt en op zoek gaat naar de wie en waarom achter zijn opsluiting en wraak wil nemen op degen die hem dit heeft aangedaan. (Heb tegenwoordig ook iets maar wraakfilms, maar daarover een andere keer meer.)
Als ik aan een Buitenlandse film begin doe ik het meteen goed. Goed, zoals ik in het begin al zei, een goede film is genoeg om een vooroordeel te doorbreken.
Nou is Oldboy zo'n geweldig goede film dat mijn vooroordeel meer dan alleen doorbroken is. Ik heb zelfs zin om meer buitenlandse films te kijken. Tijd voor to practice what I preech (altijd al eens willen gebruiken die uitdrukking).

In mijn dvd-kast staat nog Goodbye Lenin! (Duits) en ik ben gisteren tot de conclusie gekomen dat de regisseur van Oldboy nog twee vergelijkbare films heeft gemaakt: 'Sympathy for Mr. Vengeance' en 'Sympathy for Lady Vengeance' (Koreaans), die vrij bovenaan mijn to-watch-list zijn komen te staan.
Ik heb zin om Amélie (Frans) nog een kans te geven (ook omdat het wel gewoon een goede film moet zijn), Yo Tambien (Spaans) wil ik zien, Il y a longtemps que je t'aime (Frans) die niet al te lang geleden op tv was heb ik bewust niet gekeken vanwege mijn stomme vooroordeel tegen buitenlandse films.

Ik heb jarenlang buitenlandse films tekort gedaan en dat ga ik goed maken. Screw de tentamens, screw het geldtekort, ik heb een achterstand in te halen.