491 dagen..
491 dagen zaten er tussen de dag dat ik Harry Potter and the Halfblood Prince zag en Harry Potter and the Deathly Hollows part 1. In de tussentijd hebben wij in Nederland een nieuw kabinet, is er in Florida een Harry Potter theme park geopend en hebben de acteurs al afscheid genomen van de serie. Voor ons fans is het echter nog niet afgelopen, want het einde van het eerste deel laat ons hunkerend achter, wachtend en hopend naar een snel verloop van de komende dagen naar junli.
Ik zou graag willen zeggen dat ik die 491 iedere dag heb uitgekeken naar deze film, maar goed ik heb natuurlijk wel wat anders aan mijn hoofd, maar de afgelopen twee weken hoopten de verwachtingen zich toch steeds verder op. Dat is gevaarlijk om twee redenen; ten eerste wordt mijn omgeving gek van mij, want ik ga helemaal hyperen en wordt overenthousiast en praat nergens anders meer over, ten tweede wordt het steeds moeilijker voor David Yates en co om aan die verwachtingen te voldoen.
Gelukkig mag ik gerust zeggen dat het ze wel is gelukt.
Vanaf de eerste minuut zitten er al meteen aanpassingen in de film en wordt het toch weer duidelijk dat ze het boek meer hebben losgelaten. In het vorige deel leidde dat tot ontevreden reacties, in deze film juist niet.
Toegevoegd aan het begin is dat we niet alleen zien hoe Harry zich voorbereid op de lange reis die ze op het punt staan te gaan maken, maar ook Ron en vooral Hermoine. We hebben wel kunnen lezen hoe Hermoine het geheugen van haar ouders heeft gewist, zodat ze helemaal niet meer weten dat ze een dochter hebben en haar dus niet zullen gaan zoeken, maar om te zien hoe ze daadwerkelijk haar toverstaf optilt en hoe al haar gedaantes uit de foto's in de kamer verdwijnen is toch weer heel anders.
Er was maar één moment dat ik boos was op de makers en dat was toen duidelijk werd dat we het afscheid tussen Harry en the Dursleys niet te zien zouden krijgen, maar verderop in de film werd het weer goedgemaakt met andere toegevoegde scènes met ook daadwerkelijk toegevoegde waarde.
Het moment waarop Harry Hermoine ten dans vraagt, zonder enige bij bedoelingen, gewoon om de spanning snijdende sfeer wat op te lichten en een lach op haar gezicht te krijgen, was vermakelijk en ontroerend. Op dat moment was zo overduidelijk dat er niet meer geacteerd werd, maar dat de vriendschap die de afgelopen tien jaar is ontstaan echt is.
De reacties waarmee de zaal Dobby weer ontving in hun harten was, zoals wij boeklezers weten, gedoemd om uit te monden in teleurstelling. Omdat Dobby een tragisch einde vindt aan het einde van de film, was het geweldig om toch nog een leuke en grappige scène met hem te zijn, waarmee een beetje wordt goedgemaakt dat ze hem in deel 4 en deel 6 hebben geschrapt.
Verder nog dingen die even gezegd moeten worden:
Helena Bonham Carter was weet ontzettend goed. Ieder keer vind ik het toch jammer dat ze geen grotere rol heeft, maar de kleine momenten die we met haar hebben zijn altijd helemaal geweldig.
Michael Gambon heeft zichzelf overtroffen deze film. Ik bedoel je zou maar zo stil moeten liggen terwijl The Dark Lord je toverstaf jat.
Umbridge is misschien wel de engste lerares in de geschiedenis van boeken en films, maar zo ontzettend gaaf om naar te kijken.
Geweldig hoe Harry nog één keer in zijn bezemkast ging kijken. Ik was het bijna vergeten, maar hetzelfde jongetje dat daar met romeinse soldaatjes speelden gaat nu de grootste tovenaar allertijden vermoorden.
Het komt er eigenlijk een beetje op neer dat de het lijkt alsof de makers voor het eerst geleerd hebben wat belangrijk is in de boeken en wat minder. Niet dat ik de eerdere films nu aan het afkraken ben, maar op sommige momenten vroeg ik me toch af of de beslissing die werd genomen wel de beste was voor het verhaal. Een gevoel dat ik bij deze twee en een half uur niet in mij opkwam. Ze hebben het wel voor elkaar gekregen om andere gevoelens los te weken. Er viel wat te lachen (vooral Ron zorgde voor de nodige humoristische momenten die de sfeer iets luchtiger maakten), wat te huilen (Dobby natuurlijk), wat nagels te bijten (achtervolgingsscènes door Londen, het ministerie van toverkunst en bosrijke omgevingen maakten het toch wel even spannend) en zelfs te schrikken (het is helemaal niet eerlijk, ik ben al bang voor slangen, laten ze er een helemaal naar het uiteinde van het scherm springen, dan schrik ik ja.)
De film had dus alles wat ik er van had kunnen verwachten en zelfs meer. Als ze dit volhouden tot in de volgende film belooft dat een hoop goeds. De serie verdient een waardige aflsuiter en voor de eerste helft is dat gelukt. Nu is het rust. Tijd om even wat drinken te pakken, naar de wc te gaan en in mijn geval mijn eerste (en tweede en derde) tentamens te gaan halen en over 236 dagen zitten we weer allemaal klaar voor de tweede helft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten