'It al ends!'

“It al ends!”

Met deze drie woorden werd je de afgelopen weken doodgegooid. Overal hingen posters, banners en flyers met daarop een duistere versie van de tovenaarsleerling, die we bijna niet meer zouden herkennen. 12 juli was het dan eindelijk zo ver. De ontknoping van magische serie die ons allemaal tien jaar lang in zijn macht had.

Het is half 3 ’s nachts als ik de zaal verlaat. Als echte die hard potterfan ben ik natuurlijk naar de middernachtvoorstelling geweest. Ondanks het tijdstip wil ik niets liever dan de zaal terug in te lopen en de film meteen nog eens te kijken. Het is raar als ik vanuit de bioscoop de koude nacht in loop en het besef dat ik zojuist meer dan tien jaar heb afgesloten dringt nog niet helemaal door.

Want laten we wel wezen, dat is het gewoon. Een afsluiting van een serie die mijn hele jeugd door geduurd heeft. Toen het laatste boek uitkwam hadden we in ieder geval nog de films om naar uit te kijken. Nu is het dan echt op.

 Het was aan regisseur David Yates om dit tijdsperk af te sluiten en er hing dus veel af van deze 150 minuten. Zoals vaker gebleken heeft het einde een enorme invloed op de hele serie. Als het einde slecht is, kan de hele serie minder worden. Gelukkig levert Yates een waardige afsluiting, en meer.

We beginnen waar deel 1 ophoudt. Voldemort heeft the Elderwand, Dobby is overleden en begraven en overal hangt de spanning van een eindstrijd die iedereen aan voelt komen.

Maar voor het zover is, moeten er eerst nog wat Horcruxes gevonden en vernietigd worden. Daarvoor gaan we terug naar Gringrotts, de tovenaarsbank die we sinds de eerste film niet meer gezien hebben. Een snelle scène met vermommingen, trucages, draken en ingewikkelde spreuken leveren een voorproefje van de actie die gaat komen. Want eigenlijk begint de film pas echt als Harry, Ron en Hermoine het kasteel weer betreden. Het voelt als thuiskomen als de helden eindelijk weer op school zijn. Een film lang hebben we niks van Hogwarts gezien en dat mis je toch.

Veel tijd voor een reünie is er helaas niet. Harry’s aanwezigheid blijft niet lang onopgemerkt en in no-time staat the Dark Lord voor de poorten, klaar om aan te vallen.

Het gevecht dat dan begint is lastig te beschrijven en iedere keer als ik denk de woorden ervoor te hebben gevonden, schieten ze toch te kort. Alles wordt uit de kast gehaald om het kasteel te verdedigen. Standbeelden, spreuken en schilden, niets is teveel.

De strijd barst al los, terwijl Harry, Ron en Hermoine nog bezig zijn met de horcruxes te vinden en vernietigen, dus alle ogen zijn gericht op de leraren en leerlingen van Hogwarts om zoveel mogelijk tijd te rekken. Dit geeft een paar mensen de kans om te laten zien wat ze in huis hebben. Neville Longbottom lijkt lang niet zo sullig te zijn als altijd gedacht werd. En wie had gedacht dat Professor McGonagoll zo badass kon zijn en toch ook nog een gevoel voor humor kon bewaren.

Niet alleen de fictieve personages, maar ook de cast en crew haalt alles uit de kast om dit laatste deel zo goed mogelijk te maken en dat is te merken.

Vol overgave sluit iedereen de reeks die voor ons allemaal zoveel betekent heeft af. Dat maakt deze film ook zo geweldig. Niet de effecten, niet het verhaal. Natuurlijk dat heeft er allemaal mee te maken, maar het feit dat iedereen 100% geeft, maakt het tot het meesterwerk dat het is.

Of je nou bent begonnen met de boeken, of met de films. Of je vanaf het begin erbij bent, of dat je halverwege bent ingestroomd. Niemand kan teleurgesteld worden door deze film. Niet voor niets heeft hij alle records al verbroken.

Terwijl ik in het donker naar mijn fiets loop, merk ik dat mijn potterbehoeftes nog niet vervuld zijn. Dus neem me ik me dan en daar voor gewoon de volgende week nog eens te gaan en wie weet daarna nog eens. Voor nu in ieder geval: Mischief Managed!

Please Jack, do that again!

De eerste keer dat ik ‘Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl’ zag was ik een naïef jongetje van 11 jaar. In zeven jaar is er veel veranderd. Ik ben volwassen, studeer en maak zelfs aanstalten het ouderlijk huis te verlaten. Als ik echter in de bioscoopzaal zit en Jack Sparrow verschijnt ter tonele is het alsof er niks is veranderd. Nog steeds weet Johnny Depp het personage met hilariteit, overtuiging en een mysterieuze diepgang neer te zetten. Dat is iets wat nooit zal veranderen.

Vanaf het eerste moment dat we Jack zien betrap ik mezelf op wensen dat hij eeuwig doorgaat. Gelukkig is hij niet het enige dat de film het kijken waard maakt, want dat zou toch wel kaal zijn. Blackbeard werd aangekondigd als meest angstaanjagende piraat ook. Helaas blijkt Davy Jones toch niet te overtreffen, maar Blackbeard heeft een mooie tweede plaats. Waarin hij concurrent Jones wel verslaat is harteloosheid. Ja, het is mogelijk, je kunt nog hartelozer zijn dan je eigen hart eruit snijden.

Penélope Cruz zet mijn favoriete nieuwe personage neer. Het lukt haar het gevoel te geven alsof ze altijd in de serie heeft thuisgehoord en dat is knap. Het is namelijk een hele uitdaging om het niveau van de voorgaande films hoog te houden. Cruz slaagt met vlag en wimpel. We weten ondertussen allemaal dat Jack nogal wat vrouwen heeft gehad, maar dat hij ook een ware liefde had is nieuw. Pas dat dan wel? Ja, dat past. Angelica is namelijk net zo verradelijk als Jack en is denk ik de enige persoon die Jack kan gebruiken zonder dat hij er een eigen agenda op nahoudt. De grap is dat Jack het haar zelf heeft geleerd. Now that’s what I call irony.

De grootste verrassing was echter Captain Barbossa. In de eerste film was hij badass, in de tweede film werd hij gemist en in de derde film liet hij zien dat samenwerking tussen hem en Jack hilarisch is. In de vierde film is hij terug als nooit te voren. In de voorgaande film was hij vooral een aangever van grappen die Jack er dan mooi in kon koppen. Dit keer was hij zelf de ster van zijn eigen show. En terecht. Geoffrey Rush laat zich van zijn oprecht komische kant zien en bewijst tegelijk dat hij de meest gevreesde piraat van de zeven zeeën kan zijn.

Helaas zaten er toch ook uitgemolken minpunten aan de film. De grootste ergernis werd opgewekt door de missionaris. Ik ben zijn naam alweer vergeten en heb eerlijk gezegd geen zin om het op te zoeken. Het liefst vergeet ik zijn hele personage. Een gelovig persoon op een piratenschip vind ik sowieso al minder, maar eentje die dan ook nog eens verliefd wordt op een zeemeermin mag dood van mij. De regisseur heeft dat zelf ook bedacht, maar bleef maar twijfelen of hij hem dood zou laten gaan of niet. Tot drie keer toe bevindt deze missionaris zich in een bijna dood ervaring en iedere keer weet hij zich toch terug te brengen naar het land des levenden om uiteindelijk naar de bodem van de oceaan te vertrekken met zijn geliefde zeemeermin. En dat hij daar maar lekker mag blijven.

Een ander groot nadeel was dat de makers blijkbaar het idee hadden om de actie van de voorgaande films te overtreffen. Maar hoe overtref je een gevecht op schepen in een draaikolk? Het antwoord wat op de set werd gevonden was blijkbaar meer zwaard geklengel en vuur. Zwaardgevechten kunnen natuurlijk niet ontbreken, maar ze moeten ook niet te lang duren. Na tien minuten is het gewoon niet meer interessant om naar twee zwaardzwaaiende figuren te kijken. In plaats daarvan hadden ze meer tijd kunnen besteden aan het bedenken voor een betere vervanging van Will Turner dan die missionaris.

Ik verdenk regisseur Rob Marshall ervan pyromaan te zijn. In deze film zat meer vuur dan in alle vorige films bij elkaar. Soms heel vet gedaan, soms overbodig en dan lijkt het net alsof ze denken dat deze film meer actie nodig heeft. In tegenstelling, een beetje minder actie en iets meer dialoog had de film alleen maar beter kunnen maken. Gooi er anders nog een one-liner van Barbossa tegenaan, want we hebben geleerd dat deze niet mis kunnen gaan.

Het is Rob Marshall in ieder geval wel gelukt om de piratefeel terug te brengen. Voor twee uur lang had ik geen idee hoe de film zou eindigen. Alle belangen waren tegenstrijdig en stiekem zat ik voor iedereen te hopen op een geslaagd einde. Dat gaat natuurlijk niet, maar de uiteindelijke oplossing is dan toch altijd weer passend en logisch. Je kunt veel over ‘On Stranger Tides’ zeggen, maar voorspelbaar is het niet.

Wat ook niet voorspelbaar was dat ik tijdens de aftiteling toch weer zat te hopen op een vijfde film.  Hoe weet ik niet, want op Jack en Angelica na heeft iedereen weer een afgerond verhaal en een Piratesfilm zonder Barbossa kunnen ze nu niet meer maken. En toch wil ik nog meer, terwijl ik de afgelopen twee jaar heb lopen roepen dat ze geen vierde film moeten maken, vind ik in de bioscoopzaal weer dat naïeve jongetje van 11 dat er tegen beter weten in het volste vertrouwen in heeft dat een vijfde film alleen maar nog beter kan zijn.

Can't buy me quality!

Het zal voor niemand meer een verrassing zijn als ik zeg dat ik op zijn tijd wel van een filmpje hou. Er zijn eigenlijk maar weinig dingen van films waar ik niet van hou. Toch is er een terugkerend thema waar ik mij keer op keer aan stoor. Blijkbaar heerst er in hollywood het belachelijke (naar mijn mening dan) idee dat nieuwer gelijk staat aan beter. Ik ben geen expert en ik wil ook niet zeikerig overkomen met een uitspraak als 'vroeger was alles beter', maar ja vroeger was alles beter.
Oke, dat is niet helemaal waar natuurlijk, maar er worden tegenwoordig keuzes gemaakt waar ik gewoon helemaal niks van begrijp.

Op mijn opleiding journalistiek leren wij om te beginnen met de nieuwsaanleiding in onze verslagen en berichten. Aangezien hier mijn regels gelden heb ik de nieuwsaanleiding tot de tweede alinea bewaard, maar hier komt die dan:
Gisteren heeft Warner Bros. bekend gemaakt dat ze na 'The Dark Knight Rises' een Batman reboot willen gaan maken. Voor de mensen die de hollywoodactualiteiten iets minder volgen nog een korte uitleg.
Op dit moment is Christopher Nolan bezig met een derde deel van zijn Batmanreeks (eerder verschenen Batman Begins en The Dark Knight) en heeft gezegd dat dat het de laatste is. Blijkbaar is Warner Bros. het daar niet helemaal mee eens en bij gebrek aan een nieuw verhaal gaan ze dus maar een oude verhaal remaken.
Eerste vraag die dan te binnen schiet nadat je je in een melodramatische bui op je knieën hebt laten vallen en bent uitgescholden is: Waarom?!!!!

Ja, en welk ander antwoord kan dan nog te binnen schieten dan: geld!
En daar raken ze me in hun kleine logica kwijt. Die mensen hebben namelijk geld zat. Dan zou je verwachten dat ze dat geld zouden investeren in de kunst die film is in plaats van meer geld verdienen. Toch is er een bepaalde kapitalistische gedachtegang die bij mij niet helemaal doorkomt.
Steeds maar remaken, rebooten en een nieuwe reeks de wereld inschieten en wanneer die opgehouden is beginnen we toch weer lekker opnieuw.
Perfecte voorbeeld is de Supermanserie. De producers wilden graag nog een vierde deel eraan vast plakken. De cast was hier iets minder over te spreken, dus besloten ze maar opnieuw te beginnen. Kunnen ze meteen weer voor drie delen vooruit.

Het is een fenomeen dat zich niet alleen voordoet binnen de superheldenfilms hoor, maar om de een of andere reden komen die voorbeelden het eerst binnen.
Het is gewoon zo dat de meeste productiebedrijven het meest gefixeert zijn op geld. Alles moet duurder, groter en het liefst met zoveel mogelijk sequels.
En dat allemaal terwijl er zoveel films zijn die bewijzen met hun eenvoud juist zo goed te werken. Nee, als er maar genoeg explosies en special effects in zitten zal het wel een hit worden.

De ironie van dit hele verhaal is dat de ik zo een reeks films kan opnieuwen waarin het thema is dat de hoofdpersoon te veel van het goede wil en dat uiteindelijk terug komt om hem in zijn kont te bijten
(die uitdrukking werkt ook gewoon echt totaal niet in het nederlands). Blow, 21, The Imaginarium of Dr. Parnassus en zelfs Aladdin en de Dievenkoning, allemaal films waar je van leert dat je op een gegeven moment te ver gaat in je hebberigheid en dat loopt niet goed af.
Als ze dus iets meer bezig waren met de inhoud van wat ze maakte en iets minder met de inhoud van hun persoonlijke kluisen, dan zouden ze er zelf nog wat van kunnen leren.

Ik wil natuurlijk niet te zeikerig overkomen en er zijn ook filmmakers die inzien dat nieuw niet altijd gelijk staat aan betere kwaliteit. Kijk naar Walt Disney Studios. Na jaren zijn ze eindelijk teruggekeerd naar handdrawn animation. Nu komen ze iedere twee jaar met een nieuwe klassieke disney film, ten minste dat is beloofd. Zijn er toch nog filmmakers die geleerd hebben dat het soms beter is terug te gaan naar de basis.
En het zijn er natuurlijk veel meer. Er blijven heel veel goede films gemaakt worden, maar de aandacht gaat meestal uit naar de films die het toch wat minder verdienen en dat is nou zo jammer.
De films met het grootste budget krijgen de meeste aandacht. Maar geld staat niet gelijk aan kwaliteit en de film met de meeste kwaliteit zou de meeste aandacht moeten krijgen.
Maar goed, Japan moet ook geen aardbevingen hebben, Wilders geen inspraak in de politiek en mijn bankrekening geen limiet. 

Sale, Soldes, Hell!

Uitverkoop. Een tijd van het jaar waar menig persoon naar uit kijkt. Een woord waar menig persoon euforische gevoelens bij ervaart. Zoals je al voelt aankomen ben ik niet menig persoon.
Grote borden met 'Sale', 'Soldes' of in hoge uitzondering nog gewoon op zijn Nederlands ´Uitverkoop', gevolgd door een groot aantal uitroeptekens wekken bij de meeste mensen een enorme lust op die een dame van lichte zede nog jaloers zou maken. Daar ben ik dan geen uitzondering in.
Een dvd-winkel die ik in verband met copyrights en reclamewetten niet bij naam ga noemen heeft op het moment een grote uitverkoop. De winkels zijn gevuld met borden die lezen: 5.00, wat natuurlijk slaat op de prijs die denderend gedaald is.
Waar menig persoon gevuld wordt met blijdschap van deze woorden begint er bij mij een innerlijke strijd die de slag bij Stalingrad op een catfight doet lijken.

Het eerste meningsverschil vindt plaats tussen rationaliteit en koopsdrang. Watertandend sta ik voor de etalage kijkend naar de rekken vol afgeprijsde dvd's, wanneer mijn stem der rationaliteit zegt dat ik het toch maar niet moet doen. "Onzin!" reageert mijn koopdrang. "Er is maar één keer uitverkoop." En daar heeft meneer Koopdrang natuurlijk een heel goed punt. Dus tegen beter weten in stap ik toch de winkel binnen. Tafels en rekken vol films die al jaren op mijn to-buy-list staan, maar mijn kast niet haalde vanwege de belachelijk hoge prijzen liggen opeens lachend te wachten tot een slachtoffer ze meeneemt. Films die van 10 euro naar 2,50 gaan zijn sowieso moeilijk te laten liggen en sommige dvd's hebben in de winkel wat schade ondervonden en daarom aanzienlijk goedkoper. Dat kartonnen hoesje kan er gelukkig af en al wat je dan over hebt is een film waar andere mensen een hoofdprijs voor betaalden.

Een half uur later sta ik met een aanzienlijk lichtere portemonnee buiten. Figuurlijk bedoeld natuurlijk, want mijn pinpas heeft moeten opdraaien voor dit bedrag. Zoveel cash geld neem je namelijk niet mee.
Thuis zet je vol tevreden ik dvd's in mijn kast en ben ik stiekem toch maar heel trots dat ik me toch best heb weten in te houden. 's Nachts in bed begint het pas te knagen. "Had ik die andere dvd misschien toch wel moeten kopen?" "Die ene is natuurlijk wel een klassieker." "Waarom heb ik die ook alweer terug gelegd?"
De eerste uitverkoop gerelateerde slapeloze nacht is een feit.

De volgende dag toch nog maar even terug om die twee dvd's nog maar even mee te nemen. Valt mijn oog waarempel op een nieuwe stapel aanbiedingen. Die waren er gisteren nog niet. Even snel kijken kan toch geen kwijt? Mooi wel dus. Een kwartier sta je toch weer met een goed gevuld plastic tasje buiten.
Maar ach, denk ik mijn zielige gedrag goedpratend: "Uiteindelijk ben ik toch goedkoper uit."

Nou zit ik op school in een andere stad dan waar ik woon, oftewel liggen er twee filialen van deze beruchte winkel binnen handbereik. Dan even na school ook maar even kijken wat er zoal ligt. Toch weer een ander assortiment en ja goed daar moet je je slag toch ook in slaan. Die film was thuis duurder: meenemen. Die hadden ze net niet meer: meenemen. Wow die film ben ik al kei lang aan het zoeken, maar ze hadden hem nooit ergens: meenemen.
Weer in de nachtelijke uren begint mijn rationele stem pas weer boven water te komen. "Jezus Christus je hebt wel weer voor een godsvermogen aan films gekocht vandaag hè. Ik dacht dat je je zou inhouden. Nou was je zo trots dat je de eerste keer maar zo weinig had uitgegeven. Heb je dan totaal geen zelfcontrole?"
Meneer Koopdrang reageert geïrriteerd: "Ben toch eens niet zo hard voor die jongen. Het zijn toch allemaal koopjes."
"Ja," merkt mevrouw Logica terecht op, "maar al die koopjes bij elkaar is nog een groot bedrag."
"Jongens, jongens jongens, het leven is toch veel te kort om geld te sparen. Als hij er toch blij van wordt, laat hem." neemt mijn innerlijke kind voor mij op.
En ik maar proberen te slapen met deze discussie in mij gaande.

De rest van de week gaat mij maar slecht af. Slaapgebrek leidt tot slechte prestaties op school en licht geraaktheid thuis. De innerlijke discussie binnenin mij wordt met de dag feller en het taalgebruik is ondertussen naar een niveau gedaald dat het niet meer gepast is het in deze blog te verwerken.
Nee, ik zal blij zijn als de uitverkoop voorbij is en de prijzen dan maar weer omhoog gaan. Dit is geen leven meer. Iedere keer als ik langs de winkel kom is het toch weer moeilijk mijn voeten niet naar de uitnodigende warmte te voelen. Met alle kracht die ik nog over heb probeer ik de stem van meneer Koopdrang buiten te sluiten. Heel terecht merkt hij op dat het maar één keer uitverkoop is, de zin waarmee ik mij de eerste keer laat verleiden. Het is toch ook maar één keer uitverkoop dus dit is mijn kans, maar wat hij er echter vergeet bij te vermelden is dat de uitverkoop langer dan één dag duurt en de rest van de uitverkoop moet ik dus kans na kans vermijden, omdat ik met die eerste aankoop ook meteen al mijn zelfcontrole over de toonbalk heb gegooid.

Alle gouden wereldbollen op een stokkie!

Gisteren waren de 68ste Golden Globe Awards. Geen Acadamy Awards, maar wel zeker een waardige awardshow met twee elementen die bij de Oscars toch ontbreken. Ten eerste worden er ook Golden Globes uitgereikt voor televisie series, waardoor de avond voor zowel film als televisie kijkers de moeite waard is (voor mensen als mij die gewoon allebei zijn is de avond gewoon dubbel leuk). Ten tweede wordt er tijdens de Golden Globe Awards de hele avond door drank geschonken, wat ieder jaar voor de nodige vermakelijke momenten zorgt, zeker tegen het einde van de avond.

De website http://www.imdb.com/ begint ieder jaar (met meerdere award shows trouwens) al een aantal weken van te voren met de zogenaamde 'road to the globes'. Foto's van voorgaande jaren, speculaties over dit jaar en natuurlijk een lijst met alle nominaties worden online gezet. Vooral dat laatste wekt natuurlijk mijn interesse en daar begint ook altijd al het dubbele gevoel. Wie zijn er genomineerd en voor welke film en natuurlijk wie hebben de waardering van een nominatie niet mogen ontvangen. Ieder jaar wordt de nominatielijst door mij ook met enige teleurstelling bekeken. Bij Best Television Series - Musical or Comedy ontbreekt al jaren een nominatie voor How I Met Your Mother. Dit jaar zat er geen nominatie bij voor Harry Potter, terwijl deze er voorgaande wel degelijk was en ik de zevende film tot nu toe echt een van de beste vind.
Gelukkig zijn er ook een hele hoop goede nominaties, zoals tweemaal voor Johnny Depp als Best Performance by an Actor - Musical or Comedy voor The Tourist en Alice in Wonderland, allebei rollen die wel een gouden wereldbol verdienen.
Jane Lynch genomineerd voor haar rol als Sue Sylvester, waarmee ze eindelijk de waardering krijgt die ze al die jaren al verdiende. En zowel David Fincher als Christopher Nolan mogen strijden om de titel beste Regisseur.

Na ik me met veel moeite en een hoop m&m's over de teleurstelling heen heb kunnen zetten begint het leuke en het moeilijkste werk. Dan ga ik namelijk voor mezelf bepalen welke nominaties ik wil dat winnen.
Niet altijd even makkelijk kan ik je zeggen. Sommige categorieën hebben gewoon zoveel goede nominaties dat het moeilijk blijft er één te kiezen. Best Picture bijvoorbeeld. Als een film daarvoor genomineerd wordt betekent het dat het ale en goede film is, maar waar moet je dan op gaan beoordelen? Uniciteit?  Regie? Acteerwerk? Scrip? Of een combinatie van alles?
Gelukkig is er nog altijd een groep experts die de uiteindelijke keuze voor ons maakt, want het is gewoon niet te doen soms.
Wat de keuze ook nog eens extra ingewikkeld maakt is het feit dat een groot deel van de genomineerde films nog niet uit zijn in Nederland en ik dus wel heel leuk kan zeggen dat ik wil dat een film win, maar misschien is een andere wel veel beter maar weet ik dat alleen nog niet.

Ja award shows zijn moeilijk goed te ervaren in ons koude kikkerland. Zeker als je bedenkt dat het niet eens live te volgen is. Als Nederlander ben ik gedwongen om een live blog te volgen van 2 tot 6 's nachts die steeds als een winnaar bekend gemaakt wordt voor een update zorgt. Helaas ben ik ook nog steeds menselijk en gaat zelfs mij dat een beetje te ver, dus mijn Golden Globe ervaring bestaat slechts uit het afwachten tot de volgende ochtend dat ik kan op gaan zoeken wie er allemaal gewonnen hebben. En dan als er leuke winnaars bij zitten hun expectance speech terug te kijken op youtube, als ze er al op staan.
Perfect is het niet en ik kan dus ook niet wachten tot het moment dat ik ze in Amerika ooit eens live kan gaan volgen en ja dat moment gaat er ooit komen. Misschien duurt het nog jaaaren, maar ooit zal het gebeuren.

Nu nog een paar reacties op de uitslag natuurlijk:
The Social Network als grote winnaar. Best Picture, Best Director, Best Screenplay. Ik heb de film nog steeds niet gezien (wat?!) dus ik weet niet in hoeverre dat terecht is, maar ik kan met zekerheid zeggen dat de screenplay niet beter kan zijn dan Inception, want dat is gewoon het geniale resultaat van een zieke maar geniale geest.

Toy Story 3 won Best Animated Film. Die zag ik dus niet aankomen.

Winnaar onder de tv-series is Glee. Twee van de drie genomineerde acteurs hebben de award ook daadwerkelijk mee naar huis kunnen nemen en de hele cast en crew mag genieten van de titel Best Television Series - Musical or Comedy (categorie lijkt geschapen voor Glee, want wat is die serie nou eigenlijk: musical or comedy).

Zoals ieder jaar wordt de uitslag met gemengde gevoelens ontvangen, maar toch blijft het leuk. De afwachting van de winnaars, het meeleven met de acteurs en de euforisch getinte speeches natuurlijk, die soms gewoon te hilarisch voor woorden zijn.
Maar het allerleukste van de Golden Globes blijft dat dit betekent dat er nog 41 dagen tussen ons en de infamous 83ste Acadamy Awards inzit!